در این پایان نامه چارچوب جدیدی برای برنامه ریزی توسعه شبکه انتقال در سیستم های تجدید ساختار شده ارائه می گردد که گزینه های توسعه، ترکیبی از خطوط انتقال انرژی و ترانسفورماتورهای جابه جاگر فاز می باشد و در آن با کنترل زوایای جابه جاگرهای فاز در زمان بهره برداری، تراکم کاهش داده می-شود. بر این اساس، مدل جدیدی مبتنی بر تصمیم گیری چندمعیاری ارائه شده که عناصر اساسی آن قابلیت اطمینان و بازار می باشد. در این مدل با این دیدگاه که توسعه شبکه انتقال می بایست در خدمت کاربران آن باشد، سود دو طرف شرکت کننده در بازار برق به همراه هزینه توسعه به عنوان معیارهای اقتصادی بازار و هزینه تراکم به عنوان عاملی برای تشویق رقابت در بازار و افزایش کارآیی آن در نظر گرفته شده است. همچنین با توجه به اینکه عامل اساسی در بررسی سطوح قابلیت اطمینان مطلوب، مقایسه منافع ناشی از افزایش قابلیت اطمینان و هزینه لازم برای این افزایش می باشد، لذا هزینه انتظاری قطع برق به عنوان معیار احتمالاتی ارزیابی ارزش قابلیت اطمینان در نظر گرفته شده است. بنابراین فاکتورهای موثر برنامه ریزی توسعه شبکه انتقال در محیط های رقابتی یکپارچه شده و به صورت مدلی چندهدفه فرمول-بندی گردیده است. مدل پیشنهادی به یک مسئله پیچیده غیرخطی آمیخته با اعداد صحیح منجر می شود که برای حل از ترکیب الگوریتم ژنتیک چندهدفه و روش ارضای فازی به همراه یک مسئله برنامه ریزی غیرخطی درجه دوم، استفاده شده است. متغیرهای گسسته یعنی مکان نصب خطوط و جابه جاگرهای فاز، توسط ژنتیک چندهدفه و متغیرهای پیوسته یعنی میزان تولید، مصرف و زوایای جابه جاگرهای فاز توسط برنامه ریزی غیرخطی درجه دوم بهینه یابی می گردند. در نهایت مدل پیشنهادی ضمن در نظر گرفتن نقش عدم قطعیت در بار و مولفه های پیشنهاد قیمت بر مبنای تکنیک سناریو، بر روی شبکه های 8 باسه و 6 ماشینه و 30 باسه ieee پیاده سازی گردیده و نتایج آن ارائه شده است.