با توجه به رابطه بین خستگی عضلانی ناشی از فعالیت های ورزشی با تعادل پویا در فوتبالیست های مرد بود. 20 نفر از دانشجویان مرد فوتبالیست رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه تربیت معلم تهران که هفته ای 3 بار در تمرینات تیم فوتبال دانشگاه شرکت داشتند با میانگین و انحراف استاندارد سنی 73/0+24/20 سال قد 28/4+27+170 سانتی متر و وزن 24/9+38/67 کیلو گرم بدون سابقه آسیب در اندام تحتانی بطور داوطلبان ه در این تحقیق شرکت کردند. برای برآورد تعادل پویای آزمودنی ها پس از گرم کردن مختر (10-5 دقیقه کشش و دوی نرم) از تست ستاره (10-5 دقیقه کشش و دوی نرم) از تست تعادل ستاره (sebr) در هشت جهت استفاده شده به منظور ایجاد خستگی در عضلات پروگزیمال و دیستال اندام تحتانی آزمودنی از دینامتومتر ایزوکینتیک بابودکس system4 استفاده گردید تعداد جلسات 4 جلسه بود که ترتیب آنها بر اساس محل و صفحه حرکتی به صورت تصادفی انتخاب می شد در هریک از جلسات خستگی دریکی از گروه های عضلانی پلانتار دورسی فلکسور و اورتوراینورتورهای مفصل مچ پا و فکسور اکستنسور و آبداکتور آداکتورهای مفصل ران انجام انقباضات مکرر تا رسیدن به 50 درصد گشتاور حداکثر اولیه با فاصله 72 ساعت و تا حد ممکن در شرایط مساوی اعمال شد. پس از اجرای برنامه خستگی پس آزمون sebt به عمل آمد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی آزمون t همیشه در سطح معنی داری p-0/05 و تحلیل واریاناس (طرح اندازگیی مکرر) استفاده شد. نتایج نشان داد که خستگی ایزوکینتیک عضلات پروگزیمال و دیستال اندام تحتانی باعث کاهش معنی دار فاصله دستیابی در آزمون sebt می شود. ضمن اینکه اعمال برنامه خستگی در عضلات مفصل ران باعث کاهش بیشتر فاصله دستیابی آزمودنی ها نسبت به عضلات مج پا شد. با توجه به یافته های تحقیق خستگی عضلات پروگزیمال نسبت به دبستال اندام تحتانی در تعادل پویای فوتبالیست ها بیشتر اثر گذار است.

مطا لعات زیادی در زمینه بیماری فلج مغزی کودکان صورت گرفته است،اما هنوز شناخت دقیقی درباره صدمات این بیماری بر عملکرد سیستم عصبی-عضلانی بویژه در حفظ تعادل دینامیکی و قدرت عضلانی افراد مبتلا وجود ندارد.این اطلاعات می تواند پزشکان را در تشخیص دقیق تر و نیز در درمان بیماری یاری نماید. هدف از این تحقیق بررسی اثر ده هفته تمرین قدرتی ،تعادلی وترکیبی بر بهبود تعادل ایستا وپویای کودکان فلج مغزی دایپلژی اسپاستیک ومقایسه این سه روش تمرینی است. روش بررسی:در این مطالعه مداخله ای وشبه تجربی،12کودک مبتلا به فلج مغزی دایپلژی اسپاستیک که به طور مستقل می توانستند چند قدم راه بروند و بایستند،از جامعه در دسترس انتخاب شدند وبه طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند4 نفر در گروهی که تمرینات قدرتی گرفتند و4نفر در گروهی که تمرینات تعادلی و4نفر در گروهی که تمرینات ترکیبی(تعادلی وقدرتی)گرفتند. قبل از شروع تمرینات توسط دستگاه فورس پلیت تعادل ایستا و پویا کودکان اندازه گیری شد و بعد از آن به مدت 10هفته و هر هفته 3 جلسه به مدت 30 دقیقه تمریناتی که برای هر گروه در نظر گرفته شده بود انجام شد و در پایان 10 هفته دوباره تعادل ایستا و پویای کودکان اندازه گیری شد. یافته ها:در پایان دوره تمرینی افزایش معناداری در میانگین آزمون تعادلی ایستا و پویا در گروهی که تمرینات ترکیبی گرفتند(05/0>p)بود ولی در گروههای که تمرین قدرتی وتعادلی گرفتند در تعادل پویااختلاف معنا دار بود(05/0>p)ولی در تعادل ایستا اختلاف معنا داری یافت نشد. نتیجه گیری:ده هفته تمرین ترکیبی باعث بهبود تعادل ایستا و پویای کودکان فلج مغزی دایپلژی اسپاستیک میشود و تفاوت معناداری بین سه روش تمرینی وجود دارد.

مقدمه و هدف: مستند است که اختلال دامنه حرکتی و حس -عمقی به عنوان شاخصه های اصلی پرتاب در شانه پرتاب گران بالای بازو و زیربازو، عملکرد پرتاب ماهرانه را مختل می کند. باتوجه به اینکه حس عمقی در ثبات داینامیک مفصل گلنوهومرال پرتاب گران، به دلیل شلی قابل ملاحظه کپسول مفصلی و تغییر دامنه حرکتی آنها اهمیت دارد، هدف از انجام این پژوهش مقایسه دامنه حرکتی و حس عمقی(حس وضعیت و حس حرکت) مفصل شانه بین سه گروه زنان غیرورزشکار، والیبالیست و بولینگ کار بود. روش شناسی: در این تحقیق غیرتجربی، از درون جامعه آماری زنان 20 تا 30 ساله شهر تهران، 45 نفر در سه گروه مساوی غیرورزشکار، والیبالیست و بولینگ کار به روش نمونه گیری ساده و غیراحتمالی انتخاب و طی مطالعه مقایسه ای موردی-شاهدی مقطعی، دامنه حرکت چرخشی با گونیامتر استاندارد و حس-عمقی مفصل گلنوهومرال آنها با دستگاه سی.پی.ام مورد بررسی قرار گرفت. برای توصیف اطلاعات از میانگین و انحراف استاندارد و برای تحلیل استنتاجی از آزمون آماری تی تست جفتی، آنووا و خی دو، در سطح معناداری 05/0?? استفاده شد. نتایج: افزایش معناداری در دامنه چرخش خارجی شانه غالب ورزشکاران پرتابی و کاهش معناداری در دامنه چرخش داخلی و خطای بازسازی زاویه آنها نسبت به شانه غیرغالب و نیز نسبت به غیرورزشکاران مشاهده شد. درحالیکه تفاوت معناداری در آستانه درک حرکت و دامنه کلی چرخش بین سمت غالب و غیرغالب و نیز بین گروه ها دیده نشد. ضمن اینکه هیچکدام از متغیرهای مورد مطالعه دربین والیبالیست ها و بولینگ کاران تفاوت معنی داری نداشتند. بحث و بررسی: در توضیح تغییر دامنه حرکتی، تئوری میکروتروما مطرح می شود که حس عمقی را به چالش می اندازد، اما تکرار حرکت می تواند یادگیری ادراکی را به همراه داشته باشد و بدین ترتیب منجربه افزایش دقت حس عمقی شود. نتیجه گیری نهایی: علاوه بر تسهیل مسیر عصبی-عضلانی با تکرار حرکت، حفظ دامنه حرکتی چرخشی در محدوده طبیعی، برای عملکرد بالای پرتاب اهمیت دارد.

مقدمه: تعادل بعنوان یکی از اصلی ترین مهارت های حرکتی، نقش مهمی در استقلال حرکات افراد ایفا می کند و عوامل زیادی در اختلال این مهارت تاثیر دارند. نوروپاتی دیابتی یکی از شایع ترین عوارض میکروواسکولار دیابت است که با ایجاد بی حسی در پاها، ایجاد درد و اختلال در حس عمقی بدنبال تخریب آوران های عصبی اندام تحتانی، موجب اختلال در تعادل می شود. ماساژ درمانی به عنوان معمول ترین اقدام پرستاری بر روی بافتهای نرم بدن، باعث بازگرداندن تعادل متابولیکی بافتها و یک مداخله غیر تهاجمی محسوب می شود که ممکن است اختلال عملکرد سیستم عصبی خودکار را با تحریک سیستم عصبی محیطی و کاهش پاسخ های سیستم عصبی مرکزی تنظیم کند. بنابراین هدف از تحقیق حاضر تعیین مقایسه تاثیر شش هفته ماساژ رفلکسولوژی و یومی هو بر درد، تعادل و حس عمقی زنان دارای نوروپاتی دیابتی اندام تحتانی بود. مواد و روش ها: 34 بیمار مبتلا به نوروپاتی دیابتی به روش نمونه گیری هدفمند در دسترس انتخاب شده و به سه گروه ماساژ رفلکسولوژی(12 نفر)، یومی هو(11نفر) و کنترل(11 نفر) تقسیم شدند. درد، تعادل و حس عمقی به ترتیب توسط آزمون بصری درد، شارپند رومبرگ- برگ و گونیامتر در شروع تحقیق و بعد از شش هفته اندازه گیری شد. افراد تحت درمان شش هفته ای ماساژ به مدت 18 جلسه قرار گرفتند. داده های بدست آمده با استفاده از آزمون آماری تی زوجی و مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی تجزیه تحلیل شد (برنامه آماری spss نسخه 16 در سطح معناداری 95 % و میزان 05/0 ≥α). یافته ها: نتایج نشان داد که ماساژ (رفلکسولوژی و یومی¬هو) منجر به کاهش درد و نیز بهبود تعادل و حس عمقی در بیماران مبتلا به نوروپاتی دیابتی می شود (p<0.05). همچنین تفاوت معنی داری بین دو گروه ماساژ رفلکسولوژی و یومی¬هوتراپی یافت نشد. نتیجه¬گیری: این پژوهش نشان داد که ماساژ رفلکسولوژی و یومی هوتراپی تاثیر معنی داری بر کاهش میزان درد، بهبود تعادل و حس عمقی زنان دارای نوروپاتی دیابتی دارد اما تفاوت معنی داری بین این دو روش مشاهده نشده است. با در نظر گرفتن اندازه اثر بالای بدست ¬آمده در دو گروه، پیشنهاد می¬شود که این روش های درمانی در بیماران دارای نوروپاتی دیابتی در آینده مورد استفاده قرار بگیرند.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

تحقیق حاضر طرحی است در زمینه بررسی نحوه گذران اوقات فراغت کارمندان ادارات آموزش و پرورش تهران که مجموع اطلاعات مورد نیاز در این زمینه با توز پرسشنامه در بین دویست نفر از کارمندان ادارات مناطق مختلف آموزش و پرورش تهران که بطور تصادفی انتخاب گردیده بودند و سپس تکمیل و جمع آوری آنان بدست آمده است . بر اساس نتایج حاصله ازتحقیق فوق متوسط زمان فراغت کارمندان در روز 2/53 ساعت میباشدومابقی ساعات فراغت ازاشتغال اداری کارمندان،عمدتاصرف رسیدگی به امور خان-واده وانجام شغل دوم جهت تامین معاش میگردد. نتایج این تحقیق نشان میدهد که تفریح و گذران اوقات فراغت به اشکال مفید آن کمترین جایگاه را درمیان کارمندان دارا میباشد. براساس آمار کسب شده در طرح تحقیقی حاضر 50/5 درصد از کارمندان اوقات فراغت خود را صرف رسیدگی به امور خانواده و 34 درصد صرف انجام شغل دوم مینمایند و نهایتا 32 درصد اوقات فراغت خود را صرف تماشای تلویزیون نموده اند. ارقام فوق بالاترین میزان را در میان سایر فعالیتهای ذکر شده در پرسشنامه نشان میدهد . با توجه به تاکیدی که طرح حاضر نسبت به بررسی نقش تربیت بدنی در میا فعالیتهای مربوط به اوقات فراغت کارمندان داشته است آمار بدست آمده در این زمینه نشان میدهد که فقط 38 درصد از کارمندان ایام فراغت خود را عمدتا ورزش می نمایند و 68درصد باقی مانده به دلایل گوناگون ایام فراغت خود را به انجام فعالیتهای ورزش ی اختصاص نمی دهند . کارمندان نمونه عمده دلایل خود را در خصوص عدم پرداختن به ورزش در ایام فراغت را نداشتن فرصت و زمان کافی 40 (درصد) و بالا بودن مخارج 36 (درصد) عنوان نموده اند . لیکن 88 درصد این عده عمدتا معتقد بوده اند که در شرایط مطلوب مایلند که اوقات فراغت خود را به انجام ورزش بپردازند و تنها 12 درصد علاقه ای در این خصوص نداشتند همچنین 89 درصد از کل نمونه ها اعتقاد داشتند که ورزش بعنوان بهترین وسیله و یا حداقل وسیله ای مناسب جهت گذران اوقات فراغت بشمار میرود . در پایان در زمینه اقدامات اساسی جهت رفع مشکلات موجود در زمینه گذران اوقات فراغت کارمندان، 33 درصد از نمونه ها رفع مشکلات اقتصادی، 7 درصد ایجاد امکانات تفریحی و فرهنگی، 7 درصد ایجاد امکانات ورزشی به حد کافی و نهایتا 53 درصد تمامی موارد فوق را پیشنهاد نموده اند . در مجموع میتوان از نتایج طرح حاضر چنین استنباط نمود که عمده مشکل کارمندان در زمینه گذران اوقات فراغتشان بشکل مطلوب ، عمدتا مسائل و مشکلات اقتصادی بوده و اکثریت آنان در حقیقت از ساعات بسیار کمی جهت فراغت برخوردار میباشند. در رابطه با مشکلات و مسائل فوق جمع کثیری از نمونه ها هر چند که به ورزش و فعالیتهای تربیت بدنی علاقه مند میباشند لیکن به انجام ورزش نمی پردازند و مهمترین اقدام را در این راستا رفع مسائل فوق الذکر و انجام یکسری اقدامات هماهنگ در تمامی زمینه های اقتصادی، فرهنگی، تفریحی و ورزشی از سوی مسئولین ذیربط میدانند .