گسترش روز افزون آلودگی ها که به انحای گوناگون هوا، خاک و آب های جهان را تحت تأثیر اثرات زیان بار قرارداده است و بالاخره تنزل کیفیت زندگی طبیعی انسان ها درنتیجه ی برهم خوردن تعادل و تناسب محیط زیست، موجب شده است تا دولت ها سازمان ها و مجامع بین المللی به تدوین و اجرای قوانین و مقرراتی برای جلوگیری از آلودگی وتخریب محیط زیست مبادرت ورزند. ارزیابی اثرات زیست محیطی، رویکردی است که به بررسی اثرات و پیامدهای یک پروژه بر محیط زیست، قبل از اجرای پروژه و در حین انجام آن، می پردازد.یکی از روش های ارزیابی اثرات زیست محیطی مدل تخریب است. درحقیقت هدف از این مدل پرهیز از مرور انشا گونه ی پدیده های تخریب، عوامل تخریب، شدت تخریب و درجه ی آسیب پذیری بوم سازگان هاست تا بدین ترتیب بتوان در پروژه های آتی از بروز تخریب جلوگیری کرده و راه های جلوگیری از تکرار آن را در کوتاه مدت نیز نشان دهد. همچنین می توان به تصمیم گیرندگان به صورت کمی درجات توسعه در گذشته، امکان توسعه در آینده و تبعات آن را به طور ساده نشان داد. رابطه ی تخریب: h= (∑i +dp)/vo در این پژوهش با استفاده از مدل تخریب که یکی از روش ها در ارزیابی های زیست محیطی بشمار می رود، آثار توسعه بر محیط زیست استان چهار محال و بختیاری مورد بررسی قرار گرفت. برای این منظور بر روی نقشه ی رقومی 1:250000 استان کوچک ترین واحدهای اداری یعنی دهستان ها به عنوان واحدهای کاری در نظر گرفته شدند. همچنین با استفاده از نقشه های رقومی مربوط به عوامل مختلف اکولوژیکی و تعریف 13 عامل تخریب در هریک از 45 دهستان استان، بررسی-ها با استفاده از نرم افزار arc gis 9.3 انجام و ضرایب تخریب در محیط excell بر اساس رابطه ی تخریب محاسبه شد. در نهایت بر اساس ضرایب بدست آمده اولویت های شش گانه ی توسعه برای دهستان ها تعریف و چگونگی توسعه برای واحد ها تشریح شد. بر اساس تصمیم گیری نهایی برای توسعه ی واحدهای دهستان، سه پهنه با قابلیت توسعه ی بیشتر، قابل توسعه مشروط به انجام بهسازی محیط و انجام عملیات اصلاحی و توسعه ی محدود و سازگار با شرایط اکولوژیکی و زیست محیطی برای مجموعه ی دهستان ها تعریف گردید. ضمن اینکه روش مذکور با استفاده از واحدهای شبکه نیز اجرا شد. در این روش محدوده ی استان به 1137 شبکه به مساحت 1600 هکتار تبدیل و بررسی ها به روش مشابه روش دهستان صورت پذیرفت و مانند روش فوق سه نوع فرآیند تصمیم گیری جهت توسعه ی استان تعریف گردید. در نهایت با توجه به مقایسه ی انجام شده بین دو روش مشخص گردید روش دهستان از نظر قابلیت اجرا مناسب تر بوده در حالیکه روش شبکه دارای دقت بالاتری می باشد. همچنین در این بررسی بر اساس نتایج حاصل از صحت سنجی مدل، نتایج اجرای مدل در91/6 درصد دهستان های انتخاب شده و 80 درصد شبکه های برگزیده مطابق واقعیت بود.

چکیده ندارد.

یکی از مهمترین عوامل ایجاد مشکل ترافیک در شهرها افزایش روزافزون وسائط نقلیه خصوصی است که بطور روزافزونی یا افزایش سطح درآمد خانوارها بر تعداد آنها افزوده می شود شهر مشهد با جمعیتی نزدیک به 2 میلیون نفرازمشکلات ترافیکی بدورنمانده است .مهمترین مشکل ترافیک در سطح شهر افزایش روبه تزاید جمعیت ، خصوصیات فیزیکی شهر، کمبود در سیستم حمل و نقل عمومی از نظر کمیت و کیفیت ، کمبود پارکینگ ، تمرکز مراکز عمده تجاری، فرهنگی، اداری و غیره در مرکز شهر و غیره می باشد، بطور کلی سیستم حمل ونقل عمومی شهر مشهد متشکل از 688 دستگاه اتوبوس ، 2500 دستگاه تاکسی و حدود 733 دستگاه مینی بوس و تعداد زیادی مسافرکش شخصی است در استفاده مردم از وسائط نقلیه عمومی نظم خاصی وجود ندارد و باهر وسیله نقلیه ائی که به آن دسترسی داشته باشند سفر می کنند.درحال حاضر با توجه به امکانات موجود و محدودیتهای مالی و تازمانی که امکان راه اندازی سیستم های حمل و نقل جمعی تندرو مسیر شود،بااستفاده از اتوبوس با صرفه ترین و مناسبترین سیستم حمل و نقل شهری به نظر می رسد. درحال حاضر عمده ترین مشکلاتی که درمورد سیستم اتوبوسرانی مشهد وجود دارد عبارتنداز : کمبود تعداد اتوبوس ، نداشتن برنامه زمان بندی منظم ورود خطوط اتوبوس به ایستگاههای مربوطه،ازدحام وشلوغی در داخل اتوبوس و غیره بطور کلی ضریب سفرسرانه در شهر مشهد 2ˆ1 می باشد که 30 درصد این سفرها بوسیله اتوبوس ، 24 درصد تاکسی، 23 درصد با سواری شخصی، 2ˆ5 درصد بوسیله مینی بوس و بقیه با موتور و دوچرخه و سایر وسائط نقلیه انجام می شود.هدف اکثریت سفرها رفتن به محل کار و مدرسه می باشد و بیش از 44 درصد سفرها جذب منطقه مرکزی می شود. جهت بهبود ترافیک و سیستم اتوبوسرانی مشهد لازم است موارد ذیل مورد توجه قرار گیرد: جلوگیری از ورود اتومبیلهای شخصی به مرکز شهر، تقویت بخش راهنمایی و رانندگی، افزایش کاربرد وسائط نقلیه عمومی، احداث پارکینگ ، آموزش و بالا بردن فرهنگ ترافیک و بکارگیری تکنولوژی مناسب جهت امنیت و سهولت ترافیک ، تجدید نظر در استفاده از موتور سیکلت در سطح شهر، افزایش تعداد اتوبوسها، تعیین اصولی مسیر خطوط اتوبوسرانی، افزایش سرویس دهی اتوبوسرانی در ساعات اوج مسافر، سازماندهی صحیح سیستم اتوبوسرانی و غیره.