ضرورت حیات در جامعه بین المللی و خواست عمومی، طی سال های دراز به ظهور قواعد بین المللی حقوق بشر منجر گردید. در چارچوب قواعد پذیرفته شده حقوق بشری که برای حفاظت از افراد انسانی بوجود آمد و رشد و توسعه یافت، شخصیت انسانی فرد در ساحت حقوق مورد شناسایی قرار گرفتو حق افراد به برخورداری از شخصیت حقوقی در اسناد بین المللی متعددی ذکر گردید و توانست جایگاه ویژه ای در میان سایر قواعد حقوق بین الملل بیابد، از این رو حق فرد به شناسایی شخصیت حقوقی به عنوان یکی از نیازهای اساسی جهت تمتع از کلیه آزادی ها در حقوق بین الملل مورد پذیرش قرار گرفت. این حق که مفهوم محوری حقوق بشر است، توجه نظم حقوقی را بر هر یک از انسان ها متمرکز نموده و به کرامت انسان در مقابل قانون واقعیت می بخشد. بنابراین پس از عینیت یافتن حق موصوف، هر شخص یک موضوع قانونی خواهد بود و نه یک شیء حقوقی صرف، و از این قرار است که هر انسان صلاحیت دارد، حامل حقوق و تکالیف حقوقی باشد. بر این اساس با اعطای شخصیت حقوقی به تمامی اعضای خانواده بشری، انسان ها ذاتا دارای کرامت بوده و بنا بر ظرفیت وجودی خویش، حائز حقوق و تکالیف هستند. بدین سان حق برخورداری از شخصیت حقوقی با برده داری و سایر اعمالی که به هر نحو، شناسایی شخصیت افراد را در برابر قانون نقض، و فرد را از حیطه حمایت قانون خارج می نمایند، در تعارضاست. در این بین، حقوق اسلامی که بر پایه آزادی و برابری آحاد بشریت و کرامت ذاتی افراد انسانی بنا شده، بر این است که تمامی انسان ها از شخصیت حقوقی برخوردار می باشند و به عبارتی ایشان در برابر قانون به عنوان یک انسان، شخصیت حقوقی متناظر با ظرفیت حقوقی و وجودی خویش، دارا هستند.

چکیده ندارد.