داستان نویسی در دهه های اخیر شاهد تحوّل شگرفی بوده است و نویسندگانی تجربه گرا پا به عرصه نهاده-اند. از میان این نویسندگان سید علی صالحی، شاعر و نویسنده ی معاصر ایرانی، پایه گذار جریان موج ناب و جنبش شعر گفتار در شعر معاصر و یکی از دبیران اصلی کانون نویسندگانایران است که در عین حال، با انتشار دو داستان بلند «چشم به راه بانو» و «مرگ پلنگ» توانسته جایگاه قابل قبولی در ادبیات داستانی به خود اختصاص دهد. آنچه در این پژوهش مد نظر است بررسی ساختار دو داستان «چشم به راه بانو» و «مرگ پلنگ» از منظر تودوروف می باشد تا ساختار روایت مشخص شود. داستان ها از نظر ژرف ساخت نیز بررسی شده اند تا اندیشه ی نهفته در آن ها رمزگشایی شود. صالحی در این دو داستان به حوادث دوران قاجار و پهلوی می پردازد. انتخاب زمان قاجار و پهلوی، انتخابی برخاسته از ضرورت ساختاری داستان بوده است. داستان «چشم به راه بانو» بیست و چهار پی-رفت اصلی، هفت پی رفت فرعی و یک پی رفت مقدماتی دارد و داستان «مرگ پلنگ» نُه پی رفت اصلی، هفت پی رفت فرعی و یک پی رفت مقدماتی دارد. شیوه ی ترکیب پی رفت ها ی دو داستان به صورت زنجیره ای و درونه گیری است. از نظر بسامد داستان «چشم به راه بانو» و «مرگ پلنگ»، جزء روایت های تک محور محسوب می شوند که در آن یک راوی، یک رخداد را بیان می کند. مهمترین ژرف ساخت این دو داستان مبتنی بر مرگ و بازآفرینی زندگی اس

چکیده ندارد.