هدف پژوهش حاضر بررسی میزان مشارکت مردم تهران، انگیزه ها و موانع، سطح رضایت از فراغت و رضایت از زندگی در میان شرکت کنندگان در فعالیت های ورزشی فضای باز و ارائه آن جهت مدیریت و برنامه ریزی بهتر تفریحات ورزشی بود. روش تحقیق همبستگی بود. 1200 نفر از زنان و مردان بالای 18 سال تهران، به طور تصادفی خوشه ای به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. ضریب آلفای کرونباخ برای پایایی پرسش نامه ها بیشتر از 0.75 بود. روایی سازه نیز از طریق تحلیل عاملی تأییدی به کمک لیزرل انجام شد. از آمار توصیفی، آزمون همبستگی پیرسون، آزمون های t مستقل، anova ، mnova و از آزمون تعقیبی شفی استفاده شد. جهت درک روابط بین متغیرهای مکنون، از روش آماری مدل یابی معادلات ساختاری (sem) استفاده گردید. یافته های تحقیق نشان داد که نیمی از افراد در طول هفته، 35.9% در طول ماه و 24 درصد در طول سال مشارکتی در تفریحات ورزشی فضای باز نداشتند. مشارکت مردان در تفریحات ورزشی فضای باز بیشتر از زنان بود. 82.3 درصد کل افراد در تفریحات خشکی مشارکت داشتند. انگیزه های مشارکت، به ترتیب نیازهای روانی، سلامت و آمادگی جسمانی و احساس تکامل بود. اولین دسته از عواملی که مانع مشارکت افراد می شد، موانع ساختاری بود. بین ابعاد موانع و میزان مشارکت ارتباط منفی معنی داری وجود داشت. بعد آموزشی مهمترین عامل رضایت فراغتی بود. رضایت فراغتی زنان بیشتر از مردان بود. میانگین نمره رضایت از زندگی افراد مورد مطالعه 12.9 بود. رضایت از زندگی در فعالیت های آبی بیشتر بود. بین میزان مشارکت ماهانه و سالانه و رضایت از زندگی ارتباط معنی داری وجود داشت. بین بعد روانی رضایت از فراغت و رضایت از زندگی ارتباط مثبت معنی داری وجود داشت. بین رضایت از فراغت و رضایت از زندگی ارتباط معنی داری وجود نداشت. بعد سرگرمی بیشترین تأثیر را بر انگیزه ها، بعد بین فردی بیشترین تأثیر را بر موانع و بعد آرامش بیشترین تأثیر را بر رضایت فراغتی داشت. مشارکت از انگیزه ها تأثیر بیشتری می گرفت و رضایت فراغتی به ترتیب متأثر از انگیزه ها، موانع و مشارکت بود.

چکیده ندارد.