امروزه بتن خود تراکم به عنوان یکی از انواع بتن های با عملکرد بالا در اکثر کشورها مورد استفاده قرار گرفته است و ضعف این نوع بتن در برابر محیط های اسیدی می تواند مانعی در گسترش کاربرد این نوع بتن باشند. استفاده از بتن خودتراکم در کشور ما با توجه یه عدم شناخت کافی، هنوز جایگاه خود را پیدا نکرده است. خوردگی بیوژنیکی توسط اسید سولفوریک معمولاً در محیط مجراها (فاضلاب) رخ می دهد. اسید می تواند باعث کاهش عمر سازه های بتنی شود. بنابراین ساخت سازه های بتنی با دوام در این محیط ها ضروری به نظر می رسد. در این پایان نامه با جایگزینی پودرهای اکسید فلزی آهن و روی با نسبت های معین در سیمان، خواص فیزیکی و مکانیکی بتن خود تراکم تا حدی بهبود یافته و ضعف بتن در تهاجم اسید سولفوریک تا اندازه قابل توجه ای نسبت به نمونه شاهد، جبران شده است. نمونه های حاوی پودر اکسید روی نسبت به نمونه های حاوی پودر اکسید آهن در برابر اسید سولفوریک وضعیت مطلوبتری داشته اند. بهترین دوام در برابر اسید سولفوریک مربوط به طرح اختلاط حاوی 2/0 درصد پودر اکسید روی می باشد. در بین نمونه های حاوی پودر اکسید آهن نیز طرح اختلاط حاوی 2 درصد پودر اکسید آهن نسبت به اختلاط های دیگر در برابر اسید سولفوریک مقاومت بیشتری از خود نشان داد و خوردگی کمتری داشت.

چکیده ندارد.