مسئله اعمال قدرت و کسب مشروعیت سیاسی یکی از دغدغه‏های فرمانروایان ایرانی در طول تاریخ ایران باستان خصوصا در دوره ساسانی بوده است. در این دوره و برای کسب مشروعیت سیاسی تلاش بر این بوده است تا پادشاهان ایرانی فرمانروایی خود را به یکی از خاندان‏های حکومتگر پیشین پیوند و با دادن جنبه الهی به آن خود را به عنوان نماینده خدا بر روی زمین معرفی کنند. به عبارت دیگر، مشروعیت در ایران باستان بیشتر بر سه جنبه خاندانی، دینی و عدالت استوار بود که در این پژوهش تلاش بر این است که بر اساس منابع موجود اوستایی، پهلوی، اسناد، کتیبه‎‏ها و منابع فارسی و عربی و با استفاده از شیوه توصیفی-تحلیلی به مفهوم مشروعیت و نقش سه عنصر فوق الذکر در مشروعیت زایی سیاسی حکومت ساسانی پرداخته شود. کلید واژه‏ها: مشروعیت سیاسی، ایران باستان، ساسانیان، فره ایزدی

چکیده ندارد.