بند ناف منشاء غنی از سلول های بنیادی مزانشیمی (mscs) است که می تواند در درمان های سلولی، از جمله بیماری های کبدی کاربرد بالینی داشته باشد. علیرغم موفقیت در تمایز سلول های بنیادی بالغ به سلول های شبه هپاتوسیت که از نظر متابولیکی و بیوشیمایی فعال هستند، اطلاعات ما در مورد آسیب اکسیداتیو dna احتمالی در این سلول ها اندک است. لذا هدف از این مطالعه بررسی آسیب اکسیداتیو dna ناشی از گونه های فعال اکسیژن reactive oxygen species (ros) در سلول های مزانشیمی در قبل و بعد از القاء تمایز کبدی است. در این مطالعه سلول های بنیادی مزانشیمی از خون و ژله وارتون بند ناف جدا شده و پس از تایید با استفاده از روش فلوسایتومتری، با استفاده از محیط کشت dulbecco’s modification of eagle’s medium (dmem) حاوی فاکتور رشد هپاتوسیتی (hgf)، فاکتور رشد فیبروبلاستی (fgf-4)، دگزامتازون و آنکواستاتین m (osm) به سلول های شبه هپاتوسیت تمایز داده شدند. بعد از تایید تمایز سلول های بنیادی مزانشیمی به سلول های شبه هپاتوسیت که با روش های reverse-transcriptase-polymerase chain reaction (rt-pcr) و immunocytochemistry (icc) انجام شد، میزان تولید 8-oh-dg ( به عنوان مارکر اسکیداتیو dna) در سلول های شبه هپاتوسیت در روز های 10، 20 و 30 تمایزی و در سلول های تمایز نیافته (روز 0 تمایزی) مورد بررسی قرار گرفت. همچنین میزان بیان رسپتور هسته ای (ppar-?) peroxisome proliferators- activated receptors و پروتئین (atm) ataxia-telangiectasia mutated، که با سیستم ردوکس داخل سلولی مرتبط هستند، در طول تمایز کبدی با روش های icc و real-time pcr در سلول های مذکور مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان دادند که میزان ros داخل سلولی در سلول های شبه هپاتوسیت در طول تمایز کبدی دچار تغییر می شود و میزان ros در سلول های مزانشیمی تمایز نیافته بیشتر از سلول های شبه هپاتوسیت است. همچنین میزان تولید 8-oh-dg و میزان بیان ppar-? و atm هم در روز 30 تمایزی کاهش یافتند. این نتایج نشان می دهند که بیان پروتئین های ppar-? و atm با بیان آلبومین که شاخص بلوغ سلول های شبه هپاتوسیت است، رابطه معکوس دارند. از طرفی القاء کبدی با کاهش تولید 8-oh-dg همراه است، که نشان می دهد القاء تمایز کبدی با استفاده از روش های تمایزی معمول، با ریسک آسیب اکسیداتیو dna در سلول های شبه هپاتوسیت همراه نیست.

چکیده ندارد.