در این تحقیق سعی شده است که مبانی، روش، و گرایش تفسیری «مواهب الرحمن فی تفسیر القرآن» بررسی شود. این تفسیر گرانقدر توسط فقیه، فیلسوف و مفسر گرانقدر عصر حاضر، علامه سید عبد الاعلی موسوی سبزواری نگاشته شده است که متاسفانه در میان محققان و دانشجویان ناشناخته است. بررسی مبانی، روش و گرایش تفسیری در یک تفسیر باعث می شود که محقق قبل از رجوع به اصل تفسیر، با مطالعه این مطالب دیدی کلی نسبت به آن در ذهنش ایجاد شود و در مراحل بعد راحتر به تحقیق خود بپردازد. مبانی پیش فرض هائی است که مفسر با پذیرش آن ها پا به عرصه ی تفسیر می گذارد.در بحث روش تفسیری نیز صحبت از منابعی است که مفسر در تفسیر از آن ها استفاده می کند. گرایش تفسیری بیشتر مربوط به تخصص و علاقه مفسر به مسائل مختلف است که او با توجه به این تخصص ها و علایق به تفسیر خود جهت می دهد. مبانی این تفسیر حجیت ظواهر قرآن، ممنوع بودن تفسیر به رای، ذو بطون بودن قرآن،حجیت خبر واحد در تفسیر، عدم تواتر قرائات هفت گانه، انسجام درونی قرآن است. در این تفسیر از انواع مختلف روش تفسیری قرآن به قرآن ، روش تفسیری روائی ، روش تفسیر عقلی مانند و روش تفسیر علمی، استفاده شده است. همچنین می توان در این تفسیر گرایش های فقهی، فلسفی، کلامی و عرفانی را یافت. کلمات کلیدی: سید عبد الاعلی موسوی سبزواری،مواهب الرحمن، مبانی تفسیری، روش تفسیری، گرایش تفسیری

چکیده ندارد.