مفهوم توسعه ، مفهوم پیچیده ایست ، که در طی دوره های مختلف تکامل یافته است و با مفاهیمی همچون رفاه اجتماعی همراه گشته است . رویکردها و دیدگاه های متفاوتی به منظور بالا بردن سطح توسعه و رفاه اجتماعی در کشور های جهان ، به خصوص کشور های در حال توسعه ارائه شده است . آنچه چند دهه بعد مورد توجه قرار گرفت ، این موضوع بود که صرف رسیدن به توسعه، نمی توانیم اطمینان داشته باشیم که رفاه عمومی در تمام مناطق کشور بالا است . از این زمان ، بحث توسعه منطقه ای مطرح شد و دیدگاه هایی جهت رفع نابرابری فضایی در کشورها ارائه گردید . به منظور سنجش سطح توسعه و رفاه اجتماعی ، شاخص های اجتماعی ابزار مناسبی برای سنجش توسعه و رفاه اجتماعی هستند .تحقیق حاضر ، با استفاده از این شاخص ها ، به سطح بندی توسعه استان های کشور ، از سال 1375 تا 1390 پرداخته است . هدف از این محاسبات پی بردن به تحولات نحوه توزیع شاخص های توسعه و رفاه اجتماعی در استان های کشور است . روش : روش به کار رفته در این تحقیق برای سطح بندی توسعه ، ساخت شاخص ترکیبی است . برای ساخت شاخص ترکیبی پنج مرحله انتخاب متغیرها ، رفع اختلاف مقیاس ( روش تقسیم بر میانگین ) ، وزن دهی (روش تحلیل عاملی ) ، تجمیع و سطح بندی ، طی شده است . یافته ها و نتایج : طبق نتایج این تحقیق در سال 1375 و 85 استان تهران رتبه اول و در سال 1390 استان یزد رتبه اول شاخص ترکیبی را دارند و استان سیستان و بلوچستان در هر سه سال در جایگاه آخر قرار دارد . با توجه به کاهش مقدار ضریب اختلاف (cv) شاخص ترکیبی ، از سال 1375 تا 1385 و 1390 ، نابرابری در توزیع شاخص ترکیبی در طول این سال ها کاهش یافته است . در سه دوره مورد مطالعه ، با توجه به نقشه ها ، استان های مرکزی و نوار شمالی ، همواره در شاخص ترکیبی در سطوح بالاتر قرار دارند و استان های حاشیه ای در سطوح پایین تر .

چکیده ندارد.