هدف از این تحقیق بررسی تاثیر عوامل تکنولوژیکی (نوع آماده سازی سطح زیر لایه، دمای پیشگرم، فاصله پاشش و ضخامت پوشش) بر چسبندگی پوشش-زیرلایه و مقایسه خواص چسبندگی، تخلخل، سختی و ساختار میکروسکوپی پوششهای فلزپاشی قوس الکتریکی و شعله ای سیمی می باشد. برای ارزیابی چسبندگی پوشش-زیرلایه از سه روش شوک حرارتی، آزمایش کشش و آزمون برشی و برای اندازه گیری سختی از میکروسختی سنج استفاده گردید. زبری زیرلایه و پوششها در حالت های مختلف با استفاده از دستگاه زبری سنج اندازه گیری گردید. با استفاده از میکروسکوپ الکترونی توپوگرافی سطح زیر لایه و مورفولوژی پوششها بررسی و آنالیز ‏‎edax‎‏ انجام گرفت. توسط میکروسکوپ متالوگرافی نوری نیز فصل مشترک پوشش-زیرلایه بررسی و تصاویر میکروسکوپی تهیه گردید. نتایج حاصل از آزمایشها نشان میدهد که چسبندگی پوشش-زیرلایه با افزایش زبری سطح به میزان چشمگیری افزایش می یابد. پیشگرم کردن زیرلایه (تا حدود ‏‎150c‎‏) باعث افزایش چسبندگی میشود. چسبندگی همچنین به فاصله پاشش بستگی دارد که حالت بهینه آن برای فرایند شعله ای حدود ‏‎15cm‎‏ می باشد. استفاده از پوشش پیوندی نیکل-آلومینیوم بدلیل ایجاد پیوند متالورژیکی چسبندگی بالایی بین پوشش-زیرلایه بوجود می آورد. چسبندگی پوششهای قوس الکتریکی به مقدار قابل ملاحظه ای بیش از (تقریبا دو برابر) پوششهای شعله ای می باشد. میزان تخلخل پوششهای قوس الکتریکی کمتر از روش شعله ای بوده و سختی پوششهای فولادی فلزپاشی قوسی بیش از شعله ای می باشد. دلیل ایجاد خواص فوق دمای بالاتر مذاب در روش قوسی است که موجب ایجاد پیوند متالورژیکی شده و بدلیل سیالیت بیشتر پیوند مکانیکی قویتر و پوشش با تخلخل کمتر ایجاد میشود. مقایسه کلی یافته های این تحقیق ثابت می کند که روش فلزپاشی قوسی پوششهای با کیفیت بهتر از روش شعله ای تولید می کند.