``در حقوق ایران علاوه بر حاکمیت اراده و تعدیل جنبه الزام آور عقد وجود ضرر در مرحله ی انعقاد و اجرای قرارداد از مبانی حق فسخ می باشند اما اصولاً فسخ قرارداد موجب جبران کامل زیان شخص نمی شود مطالب این نوشتار به دنبال بررسی جبران خسارت در پی فسخ قرارداد است که نهایتاً مشخص می گردد اینگونه خسارات قابل جبران هستند در حقوق ایران ماده 386 قانون مدنی به این امر اشاره می کند اما این ماده را می توان به دیگر موارد فسخ قابل تعمیم دانست اما این اصل استثناعاتی دارد خیارات مجلس، حیوان، تفلیس، تعذر تسلیم و شرط از جمله این استثناعات است که با فسخ قرارداد خسارتی قابل جبران نمی باشد. دیدگاه رویه قضایی در خصوص چنین خساراتی مشخص نیست مبنای جبران خسارت هنگامی که به دلیل عیب رضا عقد فسخ می گردد مسئولیت پیش قراردادی-ست و هدف از جبران خسارت قراردادن زیان دیده در وضعیت قبل از انعقاد قرارداد است مبنای جبران خسارت هنگامی که فسخ به دلیل نقض عهد انجام می شود مسئولیت قراردادی ست و هدف از جبران خسارت بازگرداندن زیاندیده به وضعیتی-ست که اگر قرارداد انجام می شد در آن وضعیت قرار می گرفت.

چکیده ندارد.