سابقه و هدف: دیابت ملیتوس یک اختلال متابولیک شایع و گسترده در دنیا می باشد که با افزایش قند خون، ترشح ناکافی و یا اختلال عملکرد انسولین همراه است. حوادث قلبی عروقی یکی از علل اصلی مرگ و میر در بیماران دیابتی می باشد. هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر 8 هفته تمرین هوازی بر سطوح hs-crp ، هموگلوبین گلیکوزیله و شاخص های لیپیدی زنان دیابتی نوع دو بود. مواد و روش ها: تعداد آزمودنی های گروه تجربی شامل 11 زن دیابتی (سن: 09/8±18/51 سال، شاخص توده بدنی 26/3± 05/29 کیلوگرم/ متر مربع) و درگروه کنترل شامل 9 زن دیابتی (سن: 78/8 ±11/50 سال، 85/4± 47/ 28 کیلوگرم/ متر مربع) بودند. آنها به مدت هشت هفته (هفته ای سه روز) برنامه تمرین هوازی را با شدت 60 درصد حداکثر ضربان قلب خود انجام دادند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های کلموگروف اسمیرنوف، t وابسته و t مستقل استفاده شد . یافته ها: تجزیه و تحلیل داده ها نشان دهنده کاهش معنادار hs-crp و هموگلوبین گلیکوزیله، گلوکز خون، مقاومت به انسولین،کلسترول تام و افزایش معنادار hdl در گروه تجربی پس از هشت هفته تمرین هوازی بود.همچنین میانگین غلظت سرمی تری گلسیرید و ldl در گروه تجربی کاهش داشت ولی این کاهش به لحاظ آماری معنادار نبود. کلیه تغیرات در گروه کنترل غیر معنادار بود و تنها تغیرات معنادار مشاهده شده کاهش در میزان hs-crp و افزایش سطوح تری گلسیرید پلاسما بود. از لحاظ تغییرات بین گروهی تنها تغییرات هموگلوبین گلیکوزیله و مقاومت به انسولین از نظر آماری معنادار گزارش شد نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه هشت هفته تمرین هوازی در زنان دیابتی نوع دو باعث کاهش عوامل التهابی و نیمرخ گلایسمیک ولیپیدی شده که این تغییرات می تواند اثر مطلوبی در کاهش خطر بیماری های قلبی عروقی در این دسته از بیماران داشته باشد.

سابقه و هدف: فریتین مهم‏ترین پروتئین ذخیره آهن در بدن است که برای ارزیابی اختلال‏های مربوط به متابولیسم آهن مورد استفاده قرار میگیرد. میزان این پروتئین در سرم افراد طبیعی به طور مستقیم با ذخایر آهن بدن در ارتباط است.افزایش ذخیره آهن و حتی در محدوده طبیعی ممکن است باعث مستعد شدن فرد برای بسیاری از بیماری?های مزمن مانند دیابت و بیماری های قلبی–عروقی شود و اختلال در متابولیسم آهن ممکن است باعث مقاومت به انسولین، هیپرانسولینمی، دیس لیپیدمی، فشار خون بالا و چاقی مرکزی شود. هدف از این تحقیق تاثیر هشت هفته تمرین هوازی بر سطوح فریتین و گلوکز، مقاومت به انسولین و لیپوپروتئین های پلاسما در زنان مبتلا به دیابت نوع دو بود. مواد و روش ها: تعداد 20 نفر از زنان دیابتی با دامنه سنی 55-45 سال بطور داوطلبانه انتخاب و پس از غربالگری اولیه از نظر سن و وضعیت مصرف دارو، بطور تصادفی به دو گروه تجربی (11 نفر) و گروه کنترل (9 نفر) تقسیم شدند. برای بررسی متغیرهای بیوشیمیایی، عمل خون گیری بعد از 12 ساعت ناشتایی و در دو مرحله، یعنی پیش از شروع تمرینات و بعد از انجام هشت هفته تمرین هوازی انجام شد. قبل و بعد از برنامه ‏ی تمرینی، شاخصهای پیکرسنجی، ترکیب بدنی و توان هوازی و مقادیر سرمی فریتین وگلوکز،انسولین و لیپوپروتئین های پلاسما اندازه گیری شد و داده‏ها از طریق تی استیودنت همبسته تحلیل آماری شدند. یافته ها: پس از هشت هفته تمرین هوازی در گروه کنترل افزایش معنادار تری گلیسرید، فریتین ( 05/0>p) مشاهده شد. در مقادیر سرمی گلوکز ومقاومت به انسولین و کلسترول، ldl، hdl این افراد تغییرات معنادار نبودند. در گروه تجربی مقادیر سرمی گلوکز و تری گیسرید و کلسترول و مقاومت به انسولین با کاهش و hdlهمراه با افزایش بوده است ( 05/0>p) ودر مقادیر سرمی فریتین و ldl این افراد تفاوت معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری : هشت هفته تمرین هوازی بر کاهش سطوح سرمی گلوکز، لیپوپروتئین های پلاسما و مقاومت به انسولین زنان مبتلا به دیابت نوع دو موثر می‏باشد.

چکیده فارسی پایان نامه: سابقه و هدف: مطالعه حاضر به منظور تعیین تأثیر چهار هفته تمرین هوازی و مقاومتی بر تعداد لکوسیت ها و زیر مجموعه های آن ها انجام گرفت. بدین منظور تعداد 29 نفر دانشجوی پسر غیر ورزشکار با دامنه سنی 20 تا 30 سال به سه گروه؛ شاهد، تمرین مقاومتی و تمرین هوازی تقسیم شدند، گروه شاهد شامل 10 نفر، گروه تمرین مقاومتی شامل10 نفر و گروه تمرین هوازی شامل 9 نفر بودند. مواد و روش ها: دوگروه تجربی به صورت مجزا به مدت چهار هفته در دو برنامه تمرینی شرکت نمودند. برنامه تمرینی هوازی شامل؛ سه جلسه در هفته به مدت 30 تا 35 دقیقه و با شدت 60 تا 75 درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره بود و برنامه تمرین مقاومتی شامل؛ سه جلسه در هفته به مدت 30 تا 35 دقیقه در هر جلسه شش حرکت، هر حرکت با سه ست و هشت تکرار با شدت 40 تا 60 درصد یک تکرار بیشینه بود.. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss نسخه 21 انجام گرفت. یافته ها: این مطالعه نشان داد که چهار هفته تمرین هوازی و مقاومتی تغییرات معنی داری در تعداد لکوسیت ها، نوتروفیل ها، لنفوسیت ها و مونوسیت-های دانشجویان غیر ورزشکار ایجاد نکرده است. نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه چهار هفته تمرین هوازی و مقاومتی بر تعداد لکوسیت ها و زیر مجموعه های آن ها در دانشجویان پسر غیر ورزشکار تغییرات معنی داری ایجاد نکرد و همچنین بر دستگاه ایمنی تاثیرات مخربی نداشت.

سابقه و هدف: مطالعاتی در زمینه استفاده روش های مختلف برای سرعت بخشیدن زمان بازیافت و بهبود عملکرد و کاهش خستگی مانند بازیافت فعال، سرمادرمانی، ماساژ، شناوری درآب گرم و سرد، هیدروتراپی، کشش، تحریکات الکتریکی و اولتراسند در ورزشکاران انجام شده است. استفاده از این روش ها باعث کاهش پاسخ های التهابی، ترویج گردش خون و افزایش سوخت و ساز می شود و در این تحقیق تاثیر لیزرکم توان برآنزیم های لاکتات دهیدروژناز و کراتین فسفوکیناز و میزان خستگی ناشی از تمرین زیر بیشینه بررسی شده است.مواد و روش ها: 10 نفر از مردان ورزشکار با میانگین سنی 3/446 ± 22/9 سال، وزن 8/875 ± 66/9 کیلوگرم و قد 11/357 ± 170/1 سانتی متر با توجه به معیارهای ورود تحقیق به صورت گزینشی هدفدار انتخاب شدند. آزمودنی ها به مدت 21 دقیقه تست بروس اصلاح شده را انجام دادند و با توجه به اهداف تحقیق در سه نوبت نمونه گیری انجام شد. نوبت اول نمونه گیری در حالت استراحت (بدون تمرین و لیزر)، نوبت دوم نمونه گیری بعد از انجام تست بروس اصلاح شده (فقط تمرین) و نوبت سوم نمونه گیری بعد از 48 ساعت استراحت (با تمرین ولیزر) انجام شد. که در نوبت سوم ابتدا عضلات چهارسرران و همستریگ افراد تحت لیزر کم توان قرار گرفت و سپس پروتکل تمرین اجرا شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری اندازه های تکراری 0/05 >p استفاده شد.یافته ها: تجزیه و تحلیل داده ها و نتایج آزمون اندازه های تکراری تغییرات بین گروهی، درون گروهی و مقایسه دوتایی میانگین ها نشان داد که لیزرکم توان بر شاخص لاکتات سرم خون با هدف تعیین میزان خستگی و آنزیم های کراتین فسفوکیناز سرم خون و لاکتات دهیدروژناز سرم خون تاثیرکاهشی داشته و این کاهش معنی دار بود.نتیجه گیری: باتوجه به نتایج به دست آمده می توان نتیجه گرفت که لیزر کم توان باعث کاهش آسیب های عضلانی،کاهش خستگی و بازیافت بعد از فعالیت می شود.

مقدمه: شین اسپلینت از جمله آسیب هایی است که سبب بروز درد و ناراحتی در قسمت قدامی پا می¬شود. به منظور بررسی علل بروز این آسیب، محققان به پارامترهای مختلفی از جمله پارامترهای آناتومیکی و مکانیکی اشاره نموده اند، اما نتایج آزمایشاتی که قبلا در این زمینه انجام شده است کافی نمی باشد. از اینرو هدف از این تحقیق تجزیه و تحلیل حرکتی مردان ورزشکار مبتلا به شین اسپلینت بود. مواد و روش ها: 26 دانشجوی پسر دانشکده تربیت بدنی دانشگاه فردوسی مشهد در دو گروه مبتلا به شین اسپلینت و گروه سالم که از لحاظ جسمی سالم و فاقد هرگونه آسیب یا ناهنجاری خاصی در اندام تحتانی بودند، بصورت داوطلبی با میانگین سن3± 22(سال)، قد 47/5±177 سانتی متر، وزن 4/8±6/72 کیلوگرم در این پژوهش شرکت کردند. سپس برای بررسی حرکت آزمودنی¬ها، مارکرها بر روی مفاصل مچ، زانو، ران و تنه در محل های مورد نظر نصب شد و زوایا در هر یک از مفاصل در هنگام دویدن و راه رفتن، در سه مرحله برخورد پاشنه به زمین، برخورد کف پا و جدا شدن پنجه از زمین ثبت شد. زوایای مفاصل مورد نظر با استفاده از نرم افزار دستگاه آنالیز حرکت محاسبه شد. آزمون فرضیات با استفاده از آزمون  مستقل انجام شد یافته ها: نتایج این تحقیق نشان داد، افراد مبتلا به شین اسپلینت در پای چپ در هنگام راه رفتن در هیچ یک از زوایا تفاوت معنی¬داری نداشتندو فقط در هنگام دویدن در زاویه تنه هنگام برخورد پاشنه و نیز جدا شدن پنجه با گروه سالم تفاوت معنی¬داری داشتند اما در پای راست که پای مبتلا در افراد دارای درد شین اسپلینت بود، در هنگام راه رفتن در زوایای مچ و ران هنگام برخورد پاشنه و در زوایای مچ و تنه هنگام برخورد کف پا بین گروه ها تفاوت معنی¬داری وجود داشتهم چنین در زاویه مچ و زانو هنگام دویدن و در مرحله برخورد پاشنه تفاوت معنی¬داری دیده شددر سایر مراحل تفاوت معنی¬داری بین گروه¬ها دیده نشد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحیق حاضر لحظه برخورد پاشنه در هنگام راه رفتن و دویدن از اهمیت ویژه¬ای در ایجاد درد شین اسپلینت برخوردار است. در نتیجه اگر در این مرحله، زوایای مفاصل مچ پا، زانو، ران و تنه اصلاح شود ممکن است در کاهش دردهای ناشی از شین اسپلینت موثر باشد.

مقدمه و هدف: شین اسپلینت دردی است که در قدام ساق پا ایجاد شده و در ورزش هایی که با پریدن و دویدن همراه هستند بیشتر دیده می شود. علی رغم بررسی زیادی که در خصوص شین اسپلینت صورت گرفته است، تاکنون تحقیقی در خصوص اصلاح تکنیک دویدن افراد مبتلا به این عارضه انجام نشده است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر هشت هفته تمرینات چی رانینگ بر میزان درد، دامنه حرکتی و تعادل افراد مبتلا به شین اسپلینت بود. مواد و روش ها: در این تحقیق که به روش نیمه تجربی انجام شد، 36 نفر مبتلا به درد ساق پا با میانگین سن 0/42± 16/43 سال، قد 7/03± 162/75 سانتی متر و وزن 7/78±50/34 کیلوگرم انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه کنترل (18=n) و تجربی (18=n) تقسیم بندی شدند. آزمودنی های گروه تجربی به مدت هشت هفته، هفته ای سه جلسه و در هر جلسه به مدت 45 دقیقه، تمرینات چی رانینگ را انجام دادند و گروه کنترل نیز به تمرینات قبلی خود ادامه دادند. قبل و بعد از دوره ی تمرینی میزان درد ساق پا، دامنه حرکتی اندام تحتانی وتعادل افراد در دو حالت ایستا و پویا اندازه-گیری شد. ابزارهای اندازه گیری به این صورت بود که، برای اندازه گیری میزان درد از مقیاس سنجش دیداری (vas)، دامنه حرکتی از گونیامتر، تعادل پویا از آزمون ستاره و تعادل ایستا از آزمون لک لک استفاده گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها نرم افزار spss نسخه 21 استفاده شد. روش آماری در این تحقیق آزمون تی مستقل و وابسته و تی هتلینگ، در سطح معنی داری 0/05 بود. یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که تمرینات چی رانینگ بر درد، دامنه حرکتی و تعادل ایستا و پویا تأثیر معنی داری دارد (0/05>p ). نتیجه گیری: بنابرنتایج حاصله از این پژوهش، تمرینات چی رانینگ بر درد، دامنه حرکتی و تعادل افراد مبتلا به شین-اسپلینت اثر مثبت و معنی داری داشته و چی رانینگ ممکن است روش موثری برای کاهش دردساق پا باشد.

مقدمه: زمینه و هدف: مولتیپل اسکلروزیس (ms) یک بیماری خود ایمنی است که منجر به انحطاط عصبی پیشرونده می شود. عوامل نوروتروفیک مانند فاکتور رشد عصب (ngf) نقش مهمی در پاتوژنز و درمان ms بازی می کنند. نشان داده شده است که ورزش می تواند اثرات مثبتی بر بهبود بیماران مبتلا به ام اس داشته باشد این تحقیق با هدف تعیین تاثیر هشت هفته تمرین پیلاتس بر سطح سرمی ngf ، تعادل ایستا ، خستگی و کیفیت زندگی مردان مبتلا به ms انجام شد. مواد و روش ها: روش مطالعه این تحقیق از نوع نیمه تجربی با دو گروه آزمودنی(تمرین پیلاتس و کنترل) و طرح پیش آزمون و پس آزمون و به لحاظ هدف، تحقیقی کاربردی بود جامعه ی آماری این تحقیق را کلیه بیماران مبتلابه ام اس مراجعه کننده به انجمن ام اس شهر مشهد تشکیل دادند. تعداد22 مرد مبتلا به ام اس با میانگین سنی 7/3±9/34 سال، توده بدنی 3/4±07/24 کیلوگرم بر متر مربع و سطح ناتوانی07/1±6/3 ، به صورت هدفمند و داوطلبانه انتخاب شده و سپس به صورت تصادفی به دو گروه تمرین (12 نفر ) و کنترل (10 نفر ) تقسیم شدند.آزمودنی های گروه تجربی، در یک دوره برنامه تمرین پیلاتس، به مدت هشت هفته و سه جلسه در هر هفته و هر جلسه یک ساعت شرکت کردند. در مرحله پیش آزمون و پس آزمون از آزمودنی ها، آزمون ثبات وضعیتی بایودکس، جهت سنجش تعادل ایستا گرفته شد. همچنین از آزمودنی ها خواسته شد تا پرسشنامه های خستگی (fss) و کیفیت زندگی(qols-16) را در این دو مرحله تکمیل نمایند. نمونه گیری خون نیز، جهت سنجش و اندازه گیری سطح ngf سرم در هر دو مرحله انجام گرفت. در پایان، از آمار توصیفی برای توصیف ویژگی های آزمودنی ها استفاده شد. در آمار استنباطی برای مقایسه تغییرات درون گروهی و بین گروهی در دو گروه به ترتیب از آزمون های تی وابسته و تی مستقل استفاده شد. ضمناً تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار spss نسخه 16 انجام گرفته و سطح اطمینان نیز 05/0 p ? در نظر گرفته شد. یافته ها: در گروه تجربی بعد از 2 ماه تمرینات پیلاتس، افزایشی معنادار در سطح سرمی ngf گزارش شد(05/0?p). همچنین با کاهش در نمره ی آزمون ثبات وضعیتی، تعادل ایستا افزایش معناداری پیدا کرد(05/0?p). سطح خستگی نیز، کاهش معناداری داشت (05/0?p). تغییرات شاخص کیفیت زندگیِ گروه تمرین ، به لحاظ آماری معنادار نبود(05/0<p). شایان ذکر است که در گروه کنترل هیچگونه تغییر معناداری گزارش نشد(05/0<p). نتیجه: هشت هفته تمرینات پیلاتس، می تواند منجر به افزایش فاکتور رشد عصب، بهبود تعادل ایستا و کاهش شدت خستگی در مردان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس شود.

چکیده ندارد.