شبکه های بی سیم خودسازمانی با ویژگی های پویایی، تحرک و منابع محدود مشترک شناخته می شوند. کارایی این شبکه ها وابسته به همکاری بین نودهای توریع شده است. درنتیجه این شبکه ها به یک چارچوب مدیریت اعتماد نیازمند هستند که اعتماد را در شبکه استقرار دهد و رفتار نودها با یکدیگر را مدیریت کند. در این پایان نامه یک چارچوب خودمختار برای مسیریابی بر مبنای اعتماد در شبکه های بی سیم خودسازمانی ارائه می شود که در فرایند مسیریابی شبکه، از مقادیر اعتماد محاسبه شده توسط سیستم اعتماد استفاده می کند. این چارچوب خودمختار با استفاده از یک آستانه تطبیق پذیر که با توجه به محتوای اساسی شبکه تنظیم شده است، نودهای نرمال و بدرفتار شبکه را شناسایی می کند. مدل پیشنهادی دو هدف اصلی دارد. اول، یک چارچوب تنبیهی در مقابل نودهای بدرفتار ارائه کرده و از سرویس دهی به آن ها خودداری می کند. در نتیجه نودها برای دریافت خدمات از شبکه به رفتار نرمال ترغیب می شوند. دوم، مدل ارائه شده برای ارسال داده، مسیری با بیشترین اعتبار را انتخاب می کند تا اثر حذف بسته ها توسط نودهای بدرفتار را کاهش دهد. این ویژگی ها طول عمر شبکه را افزایش داده و منابع شبکه را به صورت کارا به مصرف می رساند. برای نشان دادن اثر بخشی مدل ارائه شده، atrs بر روی پروتکل مسیریابی dsr پیاده سازی شده و عملکرد آن در حضور تعداد متفاوت نودهای بدرفتار، با عملکرد dsr مقایسه شده است. نتایج کسب شده توسط atrs در مقابل dsr بهبود مناسبی را از جهت نرخ حذف نودهای بدرفتار، تأخیر و نرخ بسته های ارسالی نشان داد. همچنین در این پایان نامه، یک دسته بندی جدید برای حملات فریبنده مقدار اعتماد، ارائه شد. علاوه بر این طبقه بندی جدیدی برای معیارهای ارزیابی معرفی شد تا بتوان چارچوب های مدیریت اعتماد را به طور یکسانی سنجید.

مدیریت اعتماد رویکردی موثر جهت اداره کردن تبادلات نودها در شبکه های توزیعی موردی سیار است. فقدان یک مدیریت متمرکز، محدودیت های جدی منابع و پویایی های شبکه، مدیریت اعتماد را در این شبکه ها به امری چالش بر انگیز تبدیل کرده است. یک چارچوب مدیریت اعتماد عمدتا توسط حملاتی که به منظور منحرف کردن محاسبات اعتماد انجام می شود، تهدید می گردد. این حملات فعالیت های شبکه که مبتنی بر اعتماد صورت می پذیرد را گمراه می کنند و با نام حملات تحریف اعتماد شناخته می شوند. هدف از این پایان نامه ارائه یک چارچوب مدیریت اعتماد خود مختار برای شبکه های خود سازمانی سیار است که نسبت به حملات تحریف اعتماد مقاوم باشد و دانش دقیقی از قابل اعتماد بودن سایر نود ها، با تحمیل کردن کمترین میزان سربار و کمترین میزان مصرف انرژی فراهم کند. به منظور دستیابی به این هدف، در ابتدا یک طبقه بندی جامع از حملات تحریف اعتمادی که شناسایی شد، ارائه داده ایم. به علاوه مدل otms را ارائه دادیم که یک چارچوب بهینه مدیریت اعتماد برای شبکه های خود سازمانی بی سیم است و روش جدیدی برای مشاهدات محلی که اطلاعات دقیق تری را جمع آوری می کند، به کار گرفته است. پس از آن otms را بهبود داده و یک چارچوب مدیریت اعتماد خود مختار سبز با نام gtms ارائه داده ایم. gtms دو مشخصه جدید را معرفی می کند. اول اینکه به منظور مقابله با حملات تحریف اعتماد، روش جدیدی برای محاسبه سطح اعتماد به کار می گیرد. مورد دوم این که امکاناتی جهت خودتطبیقی چارچوب به منظور سازگاری پویا با شرایط شبکه ارائه می دهد تا بتوان در مصرف انرژی نودهای شبکه صرفه جویی کرد. به منظور نشان دادن کارایی عملکردی چارچوب های پیشنهادی، otms و gtms را به کمک شبیه ساز شبکه ns-2 پیاده سازی کرده و شبیه سازی های متعددی انجام دادیم. نتایج شبیه سازی ها نشان می دهد که چارچوب های پیشنهادی ما عملکرد بهتری نسبت به مدل های موجود از نظر معیار های کارایی شبکه و کیفیت دانش دارد. در نهایت ما یک دسته بندی جامع از معیار های اصلی که می توان برای ارزیابی و مقایسه چارچوب های مدیریت اعتماد استفاده کرد ارائه داده ایم.

در سال های اخیر شبکه های موردی بین خودرویی توجه بسیاری از محققین و صنعتگران را به خود جلب نموده است. ویژگی های منحصر به فرد این شبکه ها نظیر سرعت بالای وسایل نقلیه، توپولوژی پویای شبکه و محیط خاص آن موجب شده، مسیریابی در این شبکه ها با چالش های بی شماری روبرو باشد. نخست پروتکل های مسیریابی زیادی با در نظر داشتن این ویژگی های خاص برای شبکه های موردی بین خودرویی توسعه پیدا کرد که هر کدام می کوشند عملکرد شبکه را بهبود بخشند. اما هر کدام از این پروتکل ها تنها در شرایطی خاص عملکرد مناسبی از خود نشان می دهند. لازمه توسعه پذیر بودن یک پروتکل مسیریابی در شبکه های موردی بین خودرویی آن است که علاوه بر در نظر داشتن ویژگی های خاص شبکه، بتواند با توجه به شرایط و پیشامدها تصمیمات مسیریابی مناسب را اتخاذ نماید. با در نظر داشتن این تعریف، بسیاری از پروتکل های مسیریابی جدید درصدد برآمدند تا با درک مناسب شرایط شبکه، عملکرد خود را بهبود بخشند. پروتکل های مسیریابی dtn که مبنای کار این پایان نامه قرار دارند، در این دسته قرار می گیرند. اما پروتکل های جدید هم به طور کامل پاسخگوی تمامی نیازهای شبکه نمی باشند، زیرا تنها برای کاربردی خاص طراحی شده اند. این پروتکل ها تنها می توانند بسته هایی را در شبکه مسیریابی کنند که آستانه تأخیر بالا داشته باشند. در این پایان نامه برای اولین بار معماری ارائه شده است که می تواند ترافیک تولید شده را تحلیل کرده و تصمیمات مسیریابی مناسب را با توجه به نوع بسته اعمال کند. از ویژگی های معماری پیشنهادی autonomic dtn عملکرد بین لایه ای و پویا این پروتکل می باشد که ضمن استفاده از مزایای dtn، بسته های الویت دار voip را با گارانتی های مورد نیاز آن به مقصد می رساند. نتایج شبیه سازی ها نشان می دهد، معماری پیشنهادی autonomic dtn نرخ تحویل بسته های الویت دار (pdr) را بیش از 20 درصد نسبت به پروتکل مرجع پایان نامه (lard-optimal) بهبود بخشیده و تمامی ترافیک های تولیدی شبکه اعم از الویت دار و بدون الویت طبق گارانتی های مورد نظر به مقصد می رساند.

چکیده ندارد.