"خانواده" یکی از رکن های اصلی جامعه به شمار می رود. دستیابی به جامعه سالم، آشکارا در گرو سلامت خانواده و تحقق خانواده سالم، مشروط بر برخورداری افراد آن از سلامت روانی و داشتن رابطه های مطلوب با یکدیگر است. از این رو ، سالم سازی اعضای خانواده و رابطه هایشان ، بی گمان اثرهای مثبتی را در جامعه به دنبال خواهد داشت. در پژوهش حاضر با استفاده از دو روش تحقیق (نظریه مبنایی و هرمنوتیک) محقق درصدد است تا با استفاده از پتانسیل های شیوه کیفی، درک بهتری از پدیده مورد بررسی(عوامل خوددرمانبخش) بدست آورد و ویژگیهای یک الگوی حل تعارض زوجین مبتنی بر عوامل خوددرمانبخش در خانواده ها و مبانی انسان شناسی اسلامی مبتنی بر دیدگاه جوادی آملی ارائه دهد. جامعه این پژوهش، جامعه در دسترس؛ زوجینی با عملکرد سالم ازدواج در دو مدرسه در منطقه دو تهران و با حداقل ده سال زندگی مشترک بود. نمون? پژوهش، شامل 30 زوج (30 نفر مرد و 30 نفر زن) می شد که از بین زوجین با عملکرد سالم ازدواج انتخاب شدند. ابزار به کار رفته در این پژوهش؛ پرسشنامه " سنجش عملکرد ازدواج " و مصاحبه با زوجین بود. نتایج نشان داد از آنجا که نسبت میان این دو مجموعه اطلاعات ؛ عموم و خصوص مطلق است؛ لذا تلفیق این دو برای ارائه الگوی آموزشی ، بی معنی و ارائه الگویی مبتنی بر انسان شناسی اسلامی برای حل تعارضات زوجین و ارتقاء سلامت در خانواده کفایت می کند زیرا عوامل خوددرمانبخش مستخرج از مصاحبه با خانواده های سالم را نیز در بر دارد. اثر این پژوهش در تحلیل یافته های مرتبط با عوامل خوددرمانبخش مستخرج از مصاحبه با خانواده ها می تواند موید تجربی الگوی مبتنی بر انسان شناسی اسلامی باشد. بدین ترتیب الگوی آموزشی؛ مبتنی بر روابط سه گانه انسانی (ارتباط با خود، دیگران و خدا) ارائه شد که در محور اصلی این روابط نیز صبر ارتباط دهنده و فرایند اصلی ، فطرت به عنوان عامل جهت دهنده و هدایت کننده طبیعت ؛ عوامل درمانبخش و پیش گیری کننده اصلی در نظر گرفته شدند تا به این ترتیب مکنونات عقل نظری و عقل عملی به صورت به هم پیوسته ظهور یافته و زندگی سالم را به عنوان محصول این پیوند به ظهور رساند.

چکیده ندارد.