امنیت در ابعاد مختلف به عنوان مهمترین و عینی ترین نیاز و دغدغه اتحادیه اروپا است و این مقوله، می تواند در زمینه های مختلف یکی از مولفه ها و ابعاد پارادایم همکاری میان ایران و اروپا تلقی گردد. از انجا که اتحادیه اروپا از منطقه بحران خیز خاورمیانه و خلیج فارس به عنوان همسایه اتحادیه، خود را آسیب پذیر می داند، لذا به دنبال کشور شریکی میگردد تا بتواند در جهت تامین نیازهای خود با آن همکاری داشته باشد. امروزه تروریسم،امنیت انرژی،سلاحهای کشتارجمعی، مواد مخدر، مهاجرت غیرقانونی، ثبات و امنیت در منطقه و... موضوعاتی است که می تواند بر امنیت طرفین اثر بگذارد و جدای از روابط سیاسی جنبه های دیگر روابط را تحت الشعاع قرار دهد.حال با توجه به این مطلب که اتحادیه اروپا به برخی از موضوعات مطرح شده یک نگاه ارزشی دارد، اگر دو طرف بتوانند به درک صحیحی از نگرشهای همدیگر برسند این تهدیدات چالش برانگیز می تواند زمینه های مهمی برای همکاری دو طرف باشد.لذا در این پژوهش تلاش شده است در چهارچوب رهیافت انتقادی بر اساس مکتب کپنهاک به این موضوع نگاه شود و بدین سبب جایگاه ایران را در دکترین راهبردی امنیتی اتحادیه اروپا در طول سالهای 2003 الی 2009 ارزیابی نماید و که در نتیجه با توجه به قابلیتها و موقعیت استراتژیک جمهوری اسلامی ایران و ظرفیت های موجود، سعی گردید مدل جدیدی از گفتگو بر اساس برد-برد تعریف کند که می تواند موجب تعامل سازنده و همکاری مشترک در آینده روابط فی ما بین گردد.