چکیده در جامعه امروزی کمیت ارتباطات بین انسان ها نسبت به گذشته افزایش یافته است، ولیکن روابط اجتماعی از نظر کیفیت بسیار افول کرده و روابط مجازی جایگزین روابط رودرروی افراد شده است. یکی از دلایل اصلی این مشکل، کمرنگ شدن نقش مراکز محله ها و عرصه های عمومی درون محله ای و در نتیجه از بین رفتن بستر و زمینه شکل گیری روابط اجتماعی است. در گذشته محله ها یکی از مهم ترین پایگاه های هویتی شهرها و عامل مهم تحکیم روابط اجتماعی میان شهروندان محسوب می شدند، اما اکنون در سایه توسعه جدید شهری گم شده اند. از آنجا که امروزه بوستان های محلی نقش عرصه های عمومی درون محله ای را ایفا می کنند، طراحی و احداث آن ها، یکی از موضوعات مهم و اساسی در طراحی و برنامه ریزی شهرهای معاصر بشمار می رود. از طرف دیگر مطالعات صورت گرفته نشان می دهد؛ احداث بوستان های محلی بیشتر با هدف تأمین حداقل فضای سبز مورد نیاز برای شهرها صورت می پذیرد. مسئله اصلی اینجاست که با وجود اثر گذاری این بوستان ها بر نوع و کیفیت روابط میان شهروندان، کیفیت و چگونگی این تأثیر در طراحی بوستان ها بدقت تبیین نمی شوند. از این رو در این پژوهش سعی شده است؛ از ظرفیت های فضاهای سبز محله ای در جهت توسعه روابط اجتماعی در سطح محله ها استفاده شود. روش تحقیق این پژوهش برمبنای روش تحلیلی-توصیفی می باشد و از راهکارهای ترکیبی در آن استفاده شده است. اطلاعات از طریق مطالعات کتابخانه ای، منابع اینترنتی، مطالعه میدانی و بررسی نمونه های مشابه که بصورت هدفمند از میان بوستان های شهری موفق انتخاب شده اند، گردآوری شده اند. با توجه به تحقیقات و بررسی های کیفی و کمی انجام شده، روشن گردید که برای توسعه روابط اجتماعی در پارک های محلی، ابتدا باید شرایط لازم جهت جذب افراد به پارک و افزایش مدت زمان حضور آن ها فراهم شده و سپس تدابیر لازم جهت برقراری تعاملات اجتماعی بین آن ها اعمال شود. در نهایت معیارهای طراحی پارک های محلی، براساس ویژگی های فعالیتی و کالبدی فضاهای عمومی تدوین و فضاهای مناسب مورد نیاز پیشنهاد و طراحی گردید.