حافظ ابراهیم مقارن با حکومت عثمانی ها می زیسته و خود شاهد ظلم پادشاهان و جهل و فقر و گرسنگی و فشار بر مردم بوده است، او همچنین وجود استعمار و بی عدالتی های آنها را در کشور خود دیده و همین مسائل در روی آوردن او به مسائل اجتماعی در شعرش موثر بوده است. او در این زمینه زبانی ساده و به دور از آراستگی و زیبایی الفاظ را برای بیان مقصود خود برگزید. محمد تقی بهار نیز همزمان با نهضت مشروطه در ایران به جمع آزادی خواهان پیوست و در شعر خود گرایش به مسائل سیاسی و اجتماعی را برگزید تا جایی که به ستایشگر صلح و آزادی لقب گرفت. این دو شاعر با پرداختن به مسائل اجتماعی جامعه خود مانند مسئله زنان، و مسائلی مانند تعلیم و تربیت در سطح جامعه، زدودن فقر از چهره جامعه و مبارزه برای بدست آوردن قانون و عدالت و آزادی در سرزمین های خود، نقش عمده ای را در ارشاد مردم سرزمین خود داشته اند، بهار در برخی مسائل اجتماعی از جمله مسئله زنان و قانون مداری تأکیدی بیشتر داشته و در مورد مسائل زنان تناقض هایی در آراء او دیده می شود، اما بشترین تأکید حافظ بر زدودن فقر از جامعه و بالابردن سطح تعلیم و تربیت بوده است ، بهاراز عدالت و قانون و آزادی بیشتر سخن به میان آورده است.سبک هر دو شاعر آمیخته ای از سبک استادان پیشین و دستاوردهای تمدّن جدید است.