پژوهش پیش رو در صدد پاسخگویی به این پرسش است که با توجه به اینکه ایران و روسیه به لحاظ فرهنگی و ارزشی سنخیت و پیوند چندانی با یکدیگر ندارند چه عواملی در زمینه همکاری هسته ای روسیه و ایران دخیل می باشد. در راستای این پژوهش سوالاتی نیز مطرح شده که به عنوان سوالات فرعی می تواند مکمل مسائل مورد پژوهش باشد. منافع اقتصادی دو کشور یکی از عوامل بسیار مهم برای هر دو کشور در این همکاری بوده است؛ زیرا روسیه برای توسعه کشور به ارز نیاز دارد و ایران هم از این منبع به عنوان منبع جایگزین سوخت فسیلی که منبعی پایان پذیر است استفاده می کند؛ زیرا هزینه سوخت هسته ای بسیار پایین تر از سوخت فسیلی است. ملاحظات امنیتی دلیل دیگری برای همکاری های دو کشور بوده است. کشور ایران به دلیل نیاز به تجهیزات نظامی از بعد امنیتی به این کشور نیاز دارد و از سوی دیگر روسیه به دلیل اینکه کشور هسته ای را در همسایگی خود نمی تواند تحمل کند با برنامه ریزی در مراحل مختلف برنامه هسته ای ایران، این اقدامات را در جهت منافع خود سوق داده است.یافته های پژوهش حاکی از این است که مهمترین عامل همکاری روسیه با ایران در برنامه هسته ای، موازنه سیاسی با غرب بوده است و وقتی این چانه زنی تبدیل به تفاهم بین المللی و منطقه ای بین دو کشور روسیه و آمریکا گردید همکاری روسیه با ایران دچار رکور چشمگیری شد. یکی از راهکارهای عمده در این رساله این است که ایران برای اعتماد سازی بین المللی و منطقه ای در رابطه با صلح آمیز بودن دانش هسته ایش باید کنسرسیوم غنی سازی اورانیوم را مطرح و پیگیری نماید تا از این طریق علاوه بر اعتماد سازی جهانی بتواند در مواقع بحران منافع ملی دولت های عضو را دخیل کند و از حمایت آنی برخوردار شود