هدف از انجام این پژوهش، بررسی تأثیر یک پروتکل بازتوانی منتخب بر تعادل سالمندان مبتلا به آرتروز، پس از عمل تعویض مفصل زانو بود. روش این پژوهش نیمه تجربی می باشد که در آن سی سالمند که با روشی مشابه توسط یک پزشک، تحت عمل جراحی زانو قرار گرفته بودند، به طور تصادفی در دو گروه 15 نفری کنترل و تجربی مورد مطالعه قرار گرفتند. آزمودنی های گروه تجربی، علاوه بر طی دوره بازتوانی معمول (پس از عمل جراحی) به مدت سه ماه از تمرینات قدرتی در ماه اول و قدرتی – تعادلی در ماههای دوم و سوم برخوردار شدند. در فرآیند مطالعات، شاخص های تعادل ایستا، تعادل پویا، خطر افتادن و قدرت عضلات اندام تحتانی دو گروه و انتهای ماههای اول، دوم و سوم اندازه گیری گردید. سپس با استفاده از آزمون های تحلیل واریانس یک سویه با اندازه گیری تکراری و t مستقل داده ها مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها در شاخص تعادل ایستا و پویا، پیشرفت معنادار دو گروه کنترل و تجربی از ماه اول تا سوم، تنها تحت تأثیر عامل گذشت زمان است. در شاخص خطر افتادن، پیشرفت مشاهده شده در مراحل پس از عمل، در گروه تجربی معنادار (000/0p=) و در گروه کنترل معنادار نبود (671/0p=). به علاوه، آزمون t مستقل نشان داد که در این شاخص، دو گروه در هیچ یک از مراحل مطالعاتی با یکدیگر تفاوت معناداری نداشته اند. در شاخص قدرت عضلات اندام تحتانی، پیشرفت گروه کنترل در ماه دوم نسبت به اول معنادار (001/0p=) اما در ماه سوم نسبت به دوم غیرمعنادار بود (215/0p=). در حالی که، پیشرفت های گروه تجربی در کلیه ماهها معنادار بودند. همچنین، برطبق نتایج آزمون t مستقل، قدرت عضلات اندام تحتانی گروه تجربی در ماه سوم، به طور معناداری بهتر از گروه کنترل بود (016/0p=). یافته ها نشان می دهد علاوه بر اثر مثبت زمان برروی فاکتور های قدرت و تعادل، پروتکل بازتوانی منتخب نیز به افزایش معناداری در قدرت می انجامد در حالی که تاثیر معناداری بر افزایش تعادل ندارد. کلید واژه: سالمند، پروتکل بازتوانی منتخب، آرتروز، تعویض مفصل زانو