چکیده: گسترش شهر و شهرنشینی و افزایش تدریجی تعداد شهرهای بزرگ در جهان به خصوص در کشورهای در حال توسعه و از جمله ایران، از یک طرف و رشد شهرها، تمرکز و تجمع جمعیت و افزایش بارگذاریهای محیطی و اقتصادی بر بستر آنها از طرف دیگر، ضمن توجه بیشتر به شهرها، منجر به پذیرش نقش ها و عملکردهای متعدد شده است. یکی از موضوعات مهمی که بیشتر شهرهای بزرگ جهان با آن روبرو هستند موضوع حوادث طبیعی است با توجه به ماهیت غیر مترقبه بودن این حوادث و لزوم اتخاذ سریع و صحیح تصمیم ها و اجرای عملیات، مبانی نظری و بنیادی، دانشی را تحت عنوان مدیریت بحران به وجود آورده است این دانش به مجموعه اقداماتی گفته می شود که قبل، حین و بعد از بحران جهت کاهش اثرات این حوادث و کاهش آسیب پذیری انجام می شود. با بکارگیری اصول و وضوابط شهرسازی و تبیین مفاهین موجود در این دانش مانند بافت وساختار شهر، کاربری اراضی شهری، شبکه های ارتباطی و زیرساختهای شهری تا حد زیادی و تبعات ناشی از حوادث طبیعی را کاهش داد.یکی از شهرهای ایران که بیش از شهرها با این مشکل روبرو است، شهر شهرکرد می باشد این شهر بدلیل موقعیت جغرافیایی خود و قرار گرفتن در بین رشته های کوههای مختلف و وجود مسیلها در داخل و اطراف آن از یک طرف و قرار گرفتن گسل هایی با آسیب پذیری بالا در اطراف آن احتمال بروز بلایای طبیعی را در سطح این شهر را افزایش داده است. از طرف دیگر توسعه شهر بدون برنامه وهدف در حال گسترش بوده که در صورت بروز بحران های احتمالی خطراتی از قبیل سیل بخش های وسیعی در جنوب شهر را در بر خواهد گرفت.در این رساله با رویکرد توصیفی – تحلیلی و با بررسی میدانی فرایند توانمند سازی مدیریت بحران در جهت کاهش بلایای طبیعی(زلزله-سیل) در شهرکرد مورد مطالعه قرار می دهد. در بررسی و تجزیه و تحلیل داده ها نیز از روش ahp و با بکارگیری نرم افزار gis سعی شد در جهت شناخت مسیر صحیح توسعه شهر در راستای مدیریت بحران در سالهای آتی گامی برداشت.نتایج حاصله حکایت از آن دارد که توسعه شهر شهرکرد در طی سالهای گذشته مبتنی بر مدیریت بحران نبوده و در صورت بروز بحران شاهد از هم گسیختگی شریانهای حیاتی شهر خواهیم بود. واژگان کلیدی: مدیریت بحران، بلایای طبیعی، شهرسازی، شهرکرد