زندگی شهری پایدار دست آورد اجتماعات پایدار است. روزگاری محلات بافت قدیم شهر یزد مانند بافت های قدیم سایر شهرهای ایران به عنوان یک اجتماع پایدار، ایمن، سرزنده، پررونق و باهویت مکان زندگی شهروندان یزدی بود. اما اکنون تحت تأثیر عوامل متعدد درونی و بیرونی به نظر می رسد در ابعاد مختلف دچار ناپایداری شده است. روند کاهنده رشد و میزان جمعیت، وجود پدیده مهاجرت، تداوم سیر تدریجی مخروبه و متروکه شدن واحدهای مسکونی و تجاری موجود در این بافت و غیره نشان از ناپایداری اجتماعی بافت قدیم شهر یزد دارند. این پژوهش با هدف بررسی و ارزیابی سطح پایداری اجتماعی این بافت با تکیه بر شاخص های مربوط سعی در ارائه راهکارهایی برای ارتقاء و بهبود وضعیت اجتماعی این محدوده دارد. تحقیق حاضر از نظر ماهیت کاربردی است و به روش توصیفی – تحلیلی انجام گرفته و داده های مورد نیاز از طریق مطالعات کتابخانه ای و میدانی به کمک تکمیل پرسشنامه گردآوری شده است. همچنین از نرم افزار spss و مدل swot برای برنامه ریزی راهبردی محلات استفاده شده است. برمبنای یافته های تحقیق، سنجش شاخص های پایداری اجتماعی شامل هویت، سرزندگی، مشارکت، ایمنی و امنیت نشان داد: بافت قدیم شهر یزد در رابطه با شاخص های سرزندگی، ایمنی و امنیت با پدیده ناپایداری اجتماعی روبروست. در این رابطه، مهاجرت ساکنان بومی از این بافت و اسکان مهاجران غیربومی و فرودست بجای آن ها تأثیر گذار بوده است. تعریض معابر؛ مقاوم سازی ابنیه موجود؛ ایجاد پاتوق های مناسب و امن برای اقشار گوناگون؛ ارائه ضوابط تشویقی، تنبیهی در بهسازی و نوسازی بافت به منظور جلوگیری از مهاجرت از بافت و افزایش ارزش قیمت اراضی و مساکن بافت قدیم می تواند به بهبود وضعیت پایداری اجتماعی این محدوده بیانجامد. واژگان کلیدی : توسعه پایدار- پایداری اجتماعی – بافت قدیم – شهریزد.