سیانوباکتری ها به عنوان اجزء اصلی پوسته های بیولوژیکی, با تولید ترکیبات پلی ساکاریدی و ریسه-های بلند باعث اتصال ذرات خاک و افزایش هماوری آنها می گردند. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر سیانوباکتری ها و برخی پلیمرهای شیمیایی بر هماوری ذرات یک خاک شنی در سه بخش مجزا انجام شد. در بخش اول تاثیر تلقیح سیانوباکتری ها ( nostoc، phormidium و ترکیب آنها)، پلیمر سوپر جاذب (تیمار شده و فاقد تیمار) وسطوح رطوبتی (fc و 80 درصد fc) بر ضخامت و میزان کربن آلی خاک مورد بررسی قرار گرفت. در بخش دوم با مشخص شدن شرایط بهینه رشد، تاثیر تیمار های سیانوباکتری و زمان (15، 30، 45 و60 روز) بر ضخامت، کربن آلی و مقاومت به نفوذ پوسته ها و در بخش سوم تاثیر چهار سطح پلیمر (0، 1، 2 و4 درصد) بر مقاومت به نفوذ در 3 سانتی متر سطحی خاک در 3 تکرار بررسی شد. نتایج نشان داد سطح رطوبت fc و حضور سوپرجاذب شرایط بهینه ای را جهت رشد سیانوباکتری ها فراهم کرد. در این شرایط و دوره 60 روز، ترکیب دو گونه با ضخامت 833/6 میلیمتر، کربن آلی 2/2 درصد و مقاومت به نفوذ 27/0 مگاپاسکال ضخیم ترین و مقاوم ترین پوسته را تشکیل داد. مطالعات میکرومورفولویکی نیز حضور ترکیبات پلی ساکاریدی را به عنوان عوامل اتصال دهنده ذرات نشان داد. در بخش سوم، بیشترین میزان مقاومت با 62/0 مگاپاسکال در سطح 4% و کمترین مقدار با 04/0 مگاپاسکال مربوط به شاهد بود. بیشترین تاثیر از نظر عمق نیز در دو سانتی متر سطحی خاک بود. بررسی مقاطع نازک نمونه های تیمار شده با سیانوباکتری و پلیمر نیز کاهش در اندازه خلل و فرج درشت وافزایش هماوری ذرات را اثبات کرد.