شهر و مکان های موجود در آن تاثیر غیر قابل انکاری بر رفتار و روحیات انسان دارند. مکان های موجود در شهر از یک طرف می تواند مکانهایی پرمعنا باشند که مردم تجلی خاطرات فردی و جمعی و هویت فرهنگی و تاریخی خود را در آن می بینند و احساس این همانی با آن می کنند و از طرف دیگر امکان دارد مکانی عقیم باشند که هیچ معنایی از آنها دریافت نشود و مردم قادر به ادراک و برقرار کردن ارتباط با آن مکان نباشند و در نتیجه حسی نسبت به آن پیدا نکنند. اما آنچه امروزه به معضلی در فضاهای شهری معاصر تبدیل شده است، وجود رو به افزایش مکان هایی است که به نظر می رسد کیفیاتی را که به انسان حس وابستگی و تعلق می داده، از دست داده است. در این پژوهش ابتدا با استفاده از نظریه کریستیان نوربرگ شولتز، ادوارد رلف، کوین لینچ شرحی از پدیده مکان و مفاهیم موازی با آن یعنی بی مکانی و نامکانی ارائه می شود و سپس به چگونگی ادراک شهروندان از مکانهای بازار و پاساژ پرداخته می شود. نتایج این پژوهش به کمک روش کیفی و از طریق تکنیک مصاحبه به دست آمده است. نتایج این پژوهش نشان می دهد که مردم درک منسجم تری از بازار دارند و همچنین حس تعلق خاطر آنان به بازار بیشتر از پاساژ می باشد. از طرف دیگر پاساژهای موجود در شهر از نظر مصرف کنندگان تا حدود زیادی دارای شباهت حسی و ظاهری می باشند و فرد احساس نمی کند که پا به مکانی منحصر به فرد گذاشته است.