مسأله مرگ از مهمترین مسائلی است که در طول تاریخ و قرون ، همواره ذهن بشر را به خود مشغول داشته است ، به طوریکه بسیاری از اندیشمندان و فلاسفه ، بخشی از اندیشه های خود را به بررسی این پدیده و ابعاد گوناگون آن اختصاص داده اند. فرهنگ غنی ایرانی- اسلامی نیز که در زبان فارسی جلوه گری می کند، سرشار از اندیشه های ژرف و شگرف در باب مرگ است. در این میان به نظر می رسد دو شاعر بزرگ این سرزمین، یعنی حکیم ابوالقاسم فردوسی و مولانا جلال الدین محمد بلخی، بیش از سایرین در آثار خود به این مقوله پرداخته اند. فردوسی در شاهنامه و مولوی به ویژه در مثنوی خویش آرای حکیمانه و عارفانه خود بیان داشته اند. در این پژوهش سعی برآن است تا ابتدا نظرات و اندیشه های ناب این دو بزرگ با عنایت به دو اثر مذکور، استخراج ، تدوین و بررسی گردد و سپس به تحلیل و مقایسه آن ها به عنوان دو نماینده اصلی و اصیل از دو حوزه ادبیات حماسی و عرفانی در ادب پارسی، پرداخته شود و درنهایت با توجه به این استخراجات، مقایسه و تحلیل نهایی به انجام رسد و نتیجه گیری کلی ارائه گردد. با توجه به اهمیت موضوع، بخشی را نیز به مقایسه صورخیال و نمادها و سمبل های مربوط به مرگ در دو اثر یاد شده اختصاص داده ایم. کلیدواژه ها: مرگ، شاهنامه، فردوسی، مثنوی، مولوی، حماسه، عرفان، اسطوره.