مواجهه ی دو کلمه ی تصویر گری و موسیقی به برخورد های متنوعی منجر می شود.امروزه که دیگر هنر به سوی افق های التقاط و هم جوشی پیش می رود،گاه حتی با مفاهیمی از قبیل تصویرسازی موسیقی روبرو می شویم که علوم جدید رایانه و ریاضیات نقش های اصلی را در این هنر های نوظهور تر دارند. در اهمیت این موضوع باید گفت که بر اساس تحقیق های به عمل آمده مهم ترین رانه ی تغییر مسیر پیکاسو از دوران اولیه کوبیسم اش به کوبیسم پیشرفته اش،موسیقی محلی کاتالان و آشنایی او با موسیقی دان مستقل سرواک بوده است .در تاریخ ایران ما علی رقم فتواهای اسلام که صورتگری و موسیقی را نکوهیده دانسته اند،هنر کتاب آرایی که بخش عظیمی از تاریخ تصویری ما را در خود جای داده است در اکثر موارد تحت حمایت دربار های پر تعداد بوده است. دانشمندان گرانسنگی چون:ابن سینا،فارابی،مراغه ای،ارموی و...قواعد و تئوری موسیقی را تحریر می کردند. این رشته پاره شد موسیقی ماند و نوازنده ها و مجالس. میراث تصویری ما تا جایی که به دست ما رسیده است می تواند تا حدی،ابعاد مدفون شده ی این موسیقی را بر ما نمایان کند.اینجانب امیدوارم از منظر یک تصویر گر به کمک این تحقیق امکان مقایسه تطبیقی حضور نوازنده در آثار ایرانی و آثار غیر ایرانی را بدست آورم.محدوده ی تاریخی پیش بینی شده برای این تحقیق از دوران پیشاتاریخی تا انقراض سلسله ی قاجار در جغرافیای سیاسی ایران در هر کدام از دوره های حکومتی در این بازه ی تاریخی بود لذا به دلیل پرهیز از کلی گویی و سطحی بینی این بازه را به آثار بعد از اسلام تقلیل داده ام.بدیهی است که بخش قابل ملاحظه ای از منابع تصویری مورد بررسی برای پر بار شدن تحقیق پیش رو از میان آثار درخشان معماری و صنایع دستی بی نظیر کشورمان انتخاب شود.