هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر سه روش تمرینی پلایومتریک، سرعتی و ترکیبی بر ویژگی های الکتریکی عصبی - عضلانی و آمادگی حرکتی بازیکنان نوجوان فوتبال بود. در این پژوهش30 بازیکن نوجوان فوتبال با میانگین سن 79/0 ± 33/14 سال، قد 03/9 ± 01/155 کیلوگرم، وزن 75/7 ± 21/42 سانتیمتر و چربی بدن 91/2 ± 83/7 درصد بصورت دسترس انتخاب و بصورت تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند، گروه اول 8 نفر تمرین پلایومتریک در کنار مهارت های فوتبال، گروه دوم 8 نفر تمرین دو سرعت در کنار مهارت های فوتبال، گروه سوم 7 نفر تمرین ترکیب پلایومتریک و دو سرعت در کنار مهارت های فوتبال و گروه چهارم 7 نفر فقط تمرین مهارت های فوتبال را به مدت 6 هفته (16 جلسه تمرین) انجام دادند. قبل و بعد از تمرین آمادگی حرکتی بازیکنان با آزمون های دو سرعت 10 و 25 متر، چابکی، سرعت پا، پرش از حالت ایستاده (cmj)، بوسکو 5 و 15 ثانیه و یک تکرار بیشینه (1rm) ارزیابی شد. به منظور ارزیابی ویژگی های الکتریکی عصبی - عضلانی، قبل و بعد از دوره تمرین الکترومایوگرافی سطحی (semg) از عضلات پهن جانبی و داخلی و رفلکس هافمن از عضله نعلی انجام شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون t زوجی و آنالیز واریانس یک طرفه استفاده شد و سطح معناداری 05/0 در نظر گرفته شد. نتایج: هر دو گروه پلایومتریک و ترکیبی کاهش های معناداری در زمان دو سرعت 10 متر (05/4-، 33/2-%)، چابکی (99/8-، 5/7-%) و افزایش های معناداری در cmj (95/12، 3/7%)، بوسکو 5 ثانیه (08/14، 44/13%)، سرعت پا (44/13، 65/11%) و یک تکرار بیشینه (94/33، 13/26%) نشان دادند. گروه سرعتی کاهش معنادار در آزمون چابکی (47/14-%) و افزایش معنادار در cmj (75/5%) و یک تکرار بیشینه (57/25) را نشان داد. گروه کنترل تنها کاهش معناداری در زمان چابکی (4/5-%) را نشان داد. دو سرعت 25 متر تنها در گروه ترکیبی (6/1-%) و بوسکو 15 ثانیه تنها در گروه پلایومتریک (84/13%) بهبود داشتند. semg عضله پهن جانبی گروه پلایومتریک (54/36%) و عضله پهن داخلی گروه ترکیبی (06/15%) افزایش معنادار را نشان دادند. رفلکس هافمن در هیچ یک از گروهها تغییر معناداری را نشان نداد. بنابراین، با توجه به نتایج به نظر می رسد که تمرین پلایومتریک و ترکیب پلایومتریک و دو سرعت باعث بهبودهای عملکردی بیشتری نسبت به دو سرعت می شوند، و این سازگاری-های عملکردی در گروههای مورد مطالعه احتمالاً منشأ عصبی دارد که این ممکن است به فراخوانی واحدهای حرکتی بیشتر و شلیک عصبی سریعتر مربوط باشد، اما به نظر نمی رسد رفلکس حرکتی در این سازگاری ها نقش داشته باشد.