عدم خاموشی راکتور به دنبال هر رخداد عملیاتی پیش بینی شده، منجر به حالت گذرای بدون خاموشی (atws) می شود که میتواند خسارت های جدی به سوخت وارد کند. به همین منظور برای خاموش سازی راکتور در زمان حادثه به یک سیستم حفاظتی با قابلیت اطمینان بالا نیاز است. مهمترین عامل در دسترس نبودن سیستم حفاظتی راکتور (rps) عملکرد ناموفق میله های کنترل برای وارد شدن به قلب در زمان حادثه می باشد. برای مثال در برخی موارد میزان بالای burn up سوخت سبب ایجاد لایه اکسیدی در مجتمع سوخت و در نتیجه مسدود شدن کانل های هدایتی می شود که موجب گیر افتادگی یک یا چند میله کنترل می شود. در نتیجه راکتیویته منفی لازم برای خاموش سازی قلب اعمال نشده و خاموشی صورت نمی گیرد. بسته به نوع نیروگاه، مکان قرار گیری میله های کنترل ، چیدمان قلب، ارزش هر میله کنترل و میزان ماده جاذب به کار رفته در میله ها، حداقل تعداد میله های کنترل لازم برای خاموشی ایمن راکتور متفاوت می باشد هم چنین با توجه به چیدمان میله های کنترل، این میله ها سهم یکسانی در خاموش سازی راکتور نخواهند داشت. به همین منظور در این تحقیق با مدل سازی قلب راکتور بوشهر توسط کد mcnp5 معیار موفقیت میله های کنترل در زمان نبودن سیستم تزریق بورن به قلب، با بررسی بر ارتفاع میله های گیر افتاده و تعداد این میله ها بدست آمد که با معیار های بیان شده در psa و fsar بوشهر مطابقت دارد.