هدف هر پروژه در قالب برآوردن نیازها و انتظارات ذینفعان، با حداکثر کیفیت و حداقل زمان و هزینه تعریف می شود. یکی از مهم ترین و پیچیده ترین مباحث در زمینه مدیریت پروژه زمانبندی پروژه هایی با عدم قطعیت در زمان و شرایط اجرای فعالیت هاست. پروژه های دارای پیکره بندی متغیر ویژگی های خاصی دارند که آن ها را از سایر پروژه ها متمایز می کند از جمله می توان به نامشخص بودن نتایج پروژه، عدم قطعیت در تعریف فعالیت های پروژه و زمان آن ها، وجود حلقه ها و برگشت های متعدد و تکرار ناپذیری پروژه اشاره نمود. برای انجام این پروژه ها به نیروهای متخصص و تکنولوژی های پیچیده نیاز است. بنابراین با توجه به ویژگی های این پروژه ها نمی توان آن ها را با روش های متداول زمانبندی نمود. در این پایان نامه با هدف حداقل کردن زمان تکمیل پروژه های دارای پیکره بندی متغیر با محدودیت منابع و ریسک بالا از تلفیق رویکردهای گرت و زنجیره بحرانی برای زمانبندی استفاده شده است. در مدل ارائه شده برای حذف حلقه ها و شاخه های احتمالی از رویکرد گرت استفاده شده است. سپس جهت تأکید بر زمان تکمیل پروژه بجای زمان تکمیل فعالیت ها از رویکرد زنجیره بحرانی استفاده شده و تخصیص منابع از انتهای پروژه و با استفاده از الگوریتم ژنتیک صورت گرفته است. برای ایمن کردن پروژه در مقابل اختلالات احتمالی، الگوریتمی برای تعیین اندازه بافر در محیط پروژه ارائه شده که برآمده از مشخصات پروژه و محیط آن می باشد. در این پایان نامه، کارایی الگوریتم ارائه شده برای زمانبندی پروژه با الگوریتم golenko-ginzburg مقایسه شده است و سپس برای نشان دادن کارایی الگوریتم ارائه شده برای تعیین اندازه بافر، الگوریتم پیشنهادی با روش های بریدن و چسباندن و خطای ریشه دوم در سه محیط با ریسک بالا، متوسط و پایین مقایسه شده است. نتایج بدست آمده نشان می‏دهد که الگوریتم ارائه شده برای زمانبندی پروژه در مقایسه با الگوریتم golenko-ginzburg بهبود یافته و زمان تکمیل پروژه در این الگوریتم کمتر از زمان تکمیل پروژه در الگوریتم golenko-ginzburg است. نتایج مقایسه الگوریتم پیشنهادی برای تعیین بافر با دو روش c&pm و rsem ، عملکرد بهتر الگوریتم ارائه شده را نسبت به دو روش دیگر در محیط‏هایی با ریسک بالا نشان می دهد.