منطقه مورد مطالعه بنام گوه گسلی نطنز، در مجاورت گسل قم - زفره قرار گرفته است. این گسل در مطالعات پیشین بعنوان مرز میان دو پهنه ساختاری ایران مرکزی و کمان ماگمایی ارومیه - دختر در نظر گرفته شده است. گسل قم - زفره، گسلی امتدادلغز و راستگرد با مولفه کم معکوس می باشد، که با توجه به مولفه قوی امتدادلغزش، ایجاد نقاط کششی و فشارشی در مجاورت آن محتمل می-باشد. گوه گسلی نطنز به شکل یک لوزی کشیده به درازای 7 کیلومتر و پهنای 5/2 کیلومتر می باشد. شکل دوکی آن حرکت راستگرد گسل نطنز را تایید می نماید. جنس سنگ های موجود در این گوه دوکی از سنگ های اطرافش متفاوت است و قدیمی تر از سنگ های پیرامون می باشد، چنانچه قطعاتی از سنگ های رسوبی مزوزوئیک، به همراه بخشی از واحدهای ولکانیکی ائوسن زیرین درون آن حضور دارند، که بشدت برشی و گسلیده اند. این واحدهای قدیمی بصورت جزیره ای توسط واحدهای ولکانیکی ائوسن میانی و سازندهای جوانتر، در برگرفته شده اند. ارتباط سنگ های درون و بیرون گوه بصورت گسلی می باشد، بطوریکه دو گسل اصلی سنگ های درون و بیرون را از هم جدا می نمایند، و از طرفی ارتباط سنگ های درون قطعه نیز گسلی است، که همگی این گسل ها از f1 تا f9 نامگذاری گردید. این توده نابرجا و بیگانه بصورت یک ساختار فرارانده در محدوده ترافشارشی گسل قم – زفره پدید آمده است، که احتمالا مربوط به منطقه هم پوشان میان دو پاره گسلی مجزا می باشد. بدلیل وجود رخنمون هایی از سنگ های مزوزوئیک در فاصله 20 کیلومتری شمال باختر قطعه گسلی نطنز (ناودیس قلعه شاه)، که در حاشیه گسل قم – زفره قرار دارد، این فرض مطرح است که قطعه گسلی بیگانه در اثر برش و کندگی از دیواره گسلی جابجا شده باشد، و به نقطه کنونی رسیده باشد. از طرفی هندسه گسل های موجود درون گوه گسلی ساختار گلوار مثبت را برای آن تایید می نماید و از سوی دیگر مطالعات میکروسکوپی منشا ژرفی را برای ساختارهای موجود نشان نمی دهد. جمع بندی مشاهدات و دستاوردها دیدگاهی را ارائه می نماید، بدین صورت که نهشته های مزوزوئیک منطقه، با فعالیت گسل قم - زفره، در زمانی پس از ائوسن آغازین بریده می شوند، متناسب با نرخ حرکت گسل بصورت راستگرد جابجا شده و با توجه به مولفه اندک معکوس در گسل های گوه گسلی نطنز، در یک سامانه ترافشارشی بصورت یک ساختار گلوار مثبت تکوین می یابند. زمان جایگیری آن ها نیز پس از ائوسن میانی می باشد.