حضور فزاینده ی زنان در عرصه های مختلف زندگی روزمره و فضاهای عمومی تجربیات جدیدی برای آن ها رقم زده است. اما این سکّه دو رو دارد و حضور زنان در عرصه های عمومی برای ایشان چالش برانگیز است. زنان به طور مکرر رفتارهای آزاردهنده ای را از سوی مردان در عرصه های عمومی تجربه می کنند. بااین حال به نظر می رسد که زنان در مقایسه با مردان کم تر می توانند بازنمایی منصفانه ای از تجارب و احساساتشان داشته باشند. در این پژوهش تلاش شد تا ابعاد مختلف تجربه ی زنان شهر تهران از رفتار چشم چرانی مردان به زنان بررسی شود. در این راستا با تکیه بر روش تحقیق کیفی و با مصاحبه از زنان شهر تهران در تیپ های مختلف پوشش گزارشی از ابعاد مختلف تجربه ی آن ها از چشم چرانی مردان ارائه شد. تحلیل داده های این پژوهش حاکی از این است که زنان عمدتاً چشم چرانی مردان را نگاه خیره و ارزیابی جنسی مردان از زنان می دانند که موجب آزار آن ها شده و آن را در خیابان، محل کار و سایر فضاهای عمومی و به همراه رفتارهای آزاردهنده ی دیگری مانند متلک پرانی و ... از سوی افراد غریبه نجربه می کنند. زنان عمدتاً در مواجهه با چشم چرانی مردان با بی اعتنایی و نادیده گرفتن برخورد می کنند. همچنین زنان به اتفاق معتقدند که چشم چرانی مردان به زنان رفتار آزاردهنده ای برای زنان است که موجب ناامنی، ترس و محدودیت در رفتار و در دسترسی آن ها به فضاها و اماکن عمومی می شود.