در ابتدا با استفاده از سیستم میزبان – میهمان ، کمپلکس های بین پلیمری پلی آکریلیک اسید و پلی اتیلن اکساید به صورت نانو درآمدکه بتاسیکلودکسترین به عنوان یک میزبان مناسب و زیست تخریب پذیر به کار گرفته شد . خصوصیات شیمی فیزیکی نانو ذرات حاصله با استفاده از دستگاه های طیف سنجی مادون قرمز (ft-ir) میکروسکوپ الکترون روبشی (sem) ، میکروسکوپ الکترون عبوری (tem) ، مورد ارزیابی قرار گرفت. طیف سنجی مادون قرمز تشکیل پیوند هیدروژنی بین دو پلیمر را ثابت کرد و تصاویر sem مورفولوژی سطح ذرات را تعیین کرد در نهایت به کمک tem اندازه ذرات در محدوده نانومتر ارزیابی شد. در مرحله بعد دارو روی این نانو کمپلکس سه تایی بارگذاری شد. پس از تعیین بازده بارگذاری دارو، آزادسازی ناپروکسن در دمایی مطابق با محیط زیستی بدن یعنی 37 درجه سانتیگرادو در دو ph با استفاده از دستگاه اسپکتروفوتومتری (uv ) مورد بررسی قرار گرفت و سینتیک رهایش دارو با استفاده از مدلهای ریاضی در هر دو محیط بافری بررسی شد.