نتایج نشان داد که بسته به گونه های علف های هرز تاثیر روش های کنترل آنها متفاوت است. کاربرد علف کش آترازین + آلاکلر و توفوردی بالاترین درصد کنترل را برای تراکم بوته کل علف های هرز (16/90درصد) و برای زیست توده کل علف های هرز (71/91درصد) داشت والبته نسبت به تیمارهای کاربرد علف کش فورام سولفورون، نیکوسولفورون و آترازین + آلاکلر تفاوت معنی داری را نشان نداد. تمام روش های کنترلی، ارتفاع گیاه ذرت، عملکرد بیولوژیک و دانه آن را نسبت به شاهد افزایش داد اما هیچگونه تاثیری بر شاخص برداشت آن نداشت. در بین روشهای کنترلی، کاربرد علف کش توفوردی و آترازین + آلاکلر و توفوردی به ترتیب کمترین و بیشترین عملکرد بیولوژیک (36/24 و 91/35 تن در هکتار) و عملکرد دانه (94/6 و 84/12 تن در هکتار) را در ذرت داشتند. در مجموع تیمار کاربرد علف کش آترازین + آلاکلر و توفوردی با داشتن بالاترین کارایی در کنترل دامنه وسیعی از علف های هرز پهن برگ و باریک برگ، بیشترین عملکرد دانه و عملکرد بیولوژیک ذرت، هزینه پایین تر و احتمالا ایجاد مقاومت کمتر در گونه های علف هرز موجود در مزرعه می تواند به عنوان یک روش کنترلی موثر مورد توجه محققان و تولیدکنندگان ذرت به ویژه در منطقه اردستان قرارگیرد.