از اوایل سال 1970، پرتونگاری مقطعی گسیل پوزیترون) pet ( به عنوان یک روش تصویربرداری تشخیصی، بیشترین استفاده را در تحقیقات تجربی و مطالعات بالینی داشته است. در این روش، یک ردیاب رادیواکتیو را وارد بدن بیمار کرده و پرتوزایی آن را توسط مجموعه ای از آشکارسازهای قرار داده شده در اطراف بیمار، ثبت می کنند . ایزوتوپ ردیاب با گسیل پوزیترون واپاشی کرده و متعاقباً پس از طی مسافت کوتاهی با یک الکترون نابود می شود. به دلیل محدودیتهای تکنیک pet هنگام بررسی حرکت سریع ذرات در مطالعات صنعتی، تکنیک جدیدی که ردیابی گسیلنده پوزیترون) pept ( نامیده می شود، توسط دیوید پارکر در سال 1993 ابداع گشت. pet برای نقشه برداری از توزیع جریان سیال در تصویربرداری پزشکی استفاده می شود، درحالیکه تکنیک pept قادر است مکان، سرعت و جزنیات جریانِ درون سیستم مورد آزمایش را با نشاندارسازی یک ذره به عنوان ردیاب بدست آورد. به دلیل آنکه چگونگی رفتار سیالات در سیستم های خاص مورد نظر است و روش های سرعت سنجی موجود توانایی کم و مشکلات زیادی را به همراه دارند، این تکنیک گسترش یافته است. تکنیک pept اجازه می دهد یک ذره گسیلنده پوزیترون با دقت بالا و بی واسطه برای نقشه برداری از جریان های دانه ای در کاربردهای مهندسی به کار رفته در مخزن های غیرشفاف نیز ردیابی شود. برای مثال مخلوط شدن و انباشتگی در مخلوط کننده ها، خشک کننده ها و کوره های دوار؛ چرخش ذرات، ساختار شارش جامدات و الگوی جریان حباب ها در بستر بادافشان و خردکننده ها؛ حرکت جامدات در فرایندهای غذایی و .....؛ در این مطالعه این تکنیک همراه با برخی از کاربردهای گسترده اش توصی شده است.