باتوجه به توسعه پرورش توت فرنگی در کشور، و همچنین امکان کنترل رشد و نمو این گیاه با تیمارهای هورمونی، می توان گیاه را به تولید بیشتر ساقه رونده برای تکثیر و یا عملکرد بیشتر سوق داد. توت فرنگی برای گلدهی نیاز به روز کوتاه و یا دمای پایین دارد که تیمار اسید جیبرلیک می تواند جایگزین هردوی این ها شود و همچنین رشد میوه را افزایش دهد. تیمار پاکلوبوترازول در زمان مناسب، رشد رویشی طبیعی گیاه را کاهش داده و رشد زایشی را افزایش می دهد. البته هر کدام از ارقام توت فرنگی با توجه به وضعیت هورمونی خود، واکنش متفاوتی دارند. هدف از این آزمایش بررسی تاثیر تیمارهای هورمونی اسید جیبرلیک و پاکلوبوترازول روی توت فرنگی بود. بدین منظور از اسپری اسید جیبرلیک 100 میلی گرم در لیتر در دو مرحله 30 و 90 روز پس از کشت به منظور افزایش گلدهی و همچنین از اسپری پاکلوبوترازول به غلظت 150 میلی گرم در لیتر ، 50 روز پس از کشت با هدف کاهش رشد رویشی و هدایت گیاه به تولید محصول بیشتر استفاده شد. تیمارها بر روی دو رقم توت فرنگی روزخنثی دیامنت و روز کوتاه پاروس در قالب طرح کرت خرد شده بر پایه بلوک های کامل تصادفی، با 3 تکرار در دی ماه 1389 در اهواز اجرا شد. نتایج نشان داد که با رشد رویشی بیش از حد در اثر تیمار جیبرلین در مرحله اول، تعداد گل و میوه دهی افزایش پیدا نکرد ولی تعداد و طول ساقه رونده را افزایش داد. تیمار جیبرلین مرحله اول به اضافه پاکلوبوترازول میزان ویتامین ث و کل مواد جامد محلول عصاره میوه را کاهش داد. جیبرلین در مرحله دوم موجب گلدهی مجدد شد که بعلت گرمای هوای آخر فصل به میوه تبدیل نشد. پاکلوبوترازول صفات رشد رویشی را به میزان کم کاهش داد و تعداد ساقه رونده را به صفر رسانید و موجب افزایش سفتی میوه و ویتامین ث میوه رقم پاروس شد. به نظر می رسد که غلظت اسید جیبرلیک زیاد بوده و تعادل جیبرلین درونی گیاه به سمت رشد رویشی رفته است. همچنین احتمالا غلظت پاکلوبوترازول کم بوده وتاثیر چندانی در کاهش رشد رویشی و افزایش کلروفیل نداشته است.