در این پژوهش نهشته های پرمین تا میوسن حوضه زاگرس در چاه شماره 1 میدان نفتی هامون واقع در منطقه خلیج فارس بر اساس خرده های حفاری (cutting) از لحاظ چینه شناسی زیستی، سنگ شناسی و محیط رسوبی برخی سازند ها (مخصوصا سازند سورمه) مورد مطالعه قرار گرفته است. ضخامت سازند ها در این برش تحت الارضی مجموعا 2683 متر بوده و به سازند های دالان، کنگان، دشتک، نیریز، سورمه، هیث، فهلیان، گدوان، داریان، کژدمی، سروک، ایلام، گورپی، پابده، جهرم، آسماری و گچساران قابل تفکیک است. به طور کلی بر اساس تجمعات و پرکندگی فرامینیفر ها و جلبک ها 17 بایوزون برمبنای بایوزوناسیون wynd, 1965 برای این سازند ها معرفی شد که قابل مقایسه با زون های معرفی شده در حوضه های مشابه نیز می باشند. مرز بین سازند ها با توجه به تغییرات فسیلی، لیتواستراتیگرافی و همچنین تعییرات لاگ الکتریکی گاما مشخص شده است. بررسی رخساره های مربوط به سازند سورمه منجر به شناسایی 11 رخساره میکروسکوپی گردید که معرف محیط رمپ کربناته هموکلینال در چهار کمربند رخساره ای جزر و مدی، لاگون، سد و دریای باز می باشد. رخساره دریای باز با حضور رادیولر معرف عمیق شدگی حوضه در زمان ژوراسیک بالایی نسبت به کل ضخامت مورد مطالعه دارد. نتایج مطالعات فسیلی به خصوص تغییرات لاگ گاما حاکی از وجود شش ناپیوستگی بین سازند های زیر می باشد: * دالان – کنگان (upper permian - triassic ) * دشتک – نیریز (upper triassic - lower jurasssic) * داریان - کژدمی (aptian - albian) * سروک - ایلام(cenomanian - santonian) * گورپی – پابده (upper paleocene- maastrichtian) * جهرم - آسماری (midle eocene - lower miocene) مقایسه این سازند ها با سازند های حاضر در چاه پارس جنوبی 1 نشان می دهد که شرایط برای نهشت رسوبات تا مرز کرتاسه – ترشیری تقریبا یکسان بوده ولی عدم حضور سازند های گورپی و پابده احتمالا نشان از تغییر شرایط محیط نهشت آنها در این دو منطقه دارد. بایوزون های معرفی شده در چاه پارس جنوبی 1 برای سازند های ایلام و سروک در چاه هامون 1 حضور ندارند اما در سایر سازند ها انطباق قابل توجهی بین بایوزون ها وجود دارد