سفال گری در گیلان قدمتی به اندازه ی تاریخ این منطقه دارد و عوامل متفاوتی چون فرهنگ، اقتصاد، کشاورزی و ادبیات بر شیوه ی سفال گری تاثیر گذارده اند. سفال گران گیلانی با استفاده از ابزار اولیه و امکانات طبیعی پیرامون خود، بر اساس نوع معیشت شان سفالینه های بسیاری در حوزه های خوراک و مسکن تولید می کرده اند. اما امروزه به دلایل گوناگونی چون ورود فن آورهای نوین و ابزارهای صنعتی جایگزین، نقش کاربردی سفال در دو حوزه ی پیش گفته کم رنگ شده و به تدریج از تعداد سفالگران سنتی در این منطقه کاسته شده است. نکته ی مهم این است که سفال گری در گیلان دارای ویژگی های خاص قومی و محلی است نمادی از هویت ملی منطقه محسوب می شود. هدف از نگارش پایان نامه ی حاضر نیز ثبت و ضبط این ارزش های فرهنگی است. پیکره ی داده های پژوهش به روش میدانی و کتابخانه ای گردآوری شده است. پژوهش حاضر با استفاده از روش توصیفی و تحلیلی به بررسی چگونگی ساخت و مراحل تولید سفال در گیلان می پردازد. با عنایت به این نکته که سن سفال گران سنتی گیلانی در حال افزایش است و جوانان گیلانی انگیزه ای به یادگیری سفال گری سنتی ندارند ضرورت مطالعه ی این صنعت-هنر احساس می شود. همچنین، شیوه ی ساخت سفال گری سنتی در کنار سفال گری صنعتی در گیلان ادامه دارد. در نتایج به دست آمده عوامل رکود صنعت سفال گری در گیلان شناسایی شده و راه کارهایی جهت احیاء و توسعه ی این صنعت-هنر بومی با توجه نقش آن در ازدیاد درآمد سرانه، بالا بردن سطح اشتغال، توسعه گردشگری و توسعه ی جوامع محلی پیشنهاد شده است.