چکیده به اعتقاد بسیاری از صاحب نظران مسائل اجتماعی، هرگونه سرمایه گذاری مادی و معنوی و برنامه ریزی عمیق و دراز مدت، جهت رشد و اعتلای جامعه، بایستی از کودکان آغاز گردد؛ زیرا، به هر میزان که کودکان به لحاظ رشد ذهنی و ادراک معنوی، غنی و پربارتر شوند، در حقیقت، تمدن انسانی پربارتر می گردد. با این وصف، توجه به مقوله تئاتر کودک، به عنوان قوی ترین و موثرترین ابزار آموزش و پرورش جسم و روح کودک، به معنای توجه به اعتلای جامعه و تلاش در جهت ساختن تمدن انسانی آینده خواهد بود. از دیگرسو، با در نظر گرفتن نقش روانشناسی محیط بر روان انسان چنین به نظر می رسد که توجه به این نیاز کودک در کنار دیگر نیازهای جسمی و روانی وی و پاسخ گویی مناسب و سازنده به این نیازها توسط محیط می تواند در رشد شخصیت فردی و اجتماعی کودک تأثیر به سزایی داشته باشد. بدین منظور، لازم است تا طراحی فضاهای کودکان منطبق با شرایط جسمی و روحی ایشان صورت گیرد. لذا، در جهت تحقق این امر، نگارنده می کوشد تا با شناخت اصول طراحی فضاهای ویژه کودکان- با تأکید بر بهره گیری از قابلیت های محیطی موثر بر ذهن و رفتار کودکان و ارتقاء خلاقیت آنان- و با توجه به نقش روانشناسی محیط بر ادراک کودک از فضا به اصول طراحی یک مجموعه تئاتری ویژه کودکان (14- 5 سال) دست یابد. در این راستا، یافته های این پژوهش نشان می دهد که با طراحی اصولی فضاهای کودکان (به ویژه فضاهایی با کارکرد نمایشی) - از طریق انعطاف پذیری فضاها، ارتباط با طبیعت، تنوع در بافت، نور، رنگ، تناسبات فضایی و ... - دامنه تجربیات کودک گسترش یافته و بدین ترتیب، محیط معماری می تواند زمینه ساز بروز استعدادهای نهفته در کودک باشد. کلیدواژه: کودک، تئاتر، آموزش، رشد فردی و اجتماعی، کیفیت فضا و رشد خلاقیت