تاکنون مطالعات بسیاری در مورد تأثیر جداگرهای لرزه ای بر روی رفتار لرزه ای پل ها انجام گرفته است. طی 2 دهه گذشته، تلاش-های قابل توجهی برای گسترش بهبود روند طراحی جداسازهای لرزه ای صورت گرفته است. در مورد جداسازی لرزه ای پل های راه آهن، می بایست روسازه پل در محل درز ها، جداسازی شده تا قابلیت حرکت جانبی در آن تأمین گردد. از طرفی به دلیل عبور ممتد ریل در محل درزها، تقیدی برای روسازه ایجاد می گردد. در صورتی که خطوط راه آهن بر روی بالاست قرار گیرد، به دلیل سختی ناچیز بالاست و امکان حرکت جانبی آن، این تقید بسیار ناچیز است. ولیکن، در صورت استفاده از خطوط متصل به دال بتنی (slab track)، به دلیل سختی جانبی قابل توجه روسازه نسبت به خط ریل، تقید ایجاد شده ناشی از امتداد خط ریل بر روی روسازه جداسازی شده، قابل توجه خواهد بود و همین امر در نهایت منجر به وقوع گسیختگی در ریل و یا اتصالات مربوط به آن در هنگام زلزله های شدید خواهد شد. وقوع گسیختگی در ریل می تواند باعث عدم امکان استفاده بی وقفه از خط راه آهن پس از زلزله گردد. با توجه به اهمیت موضوع، در این پایان نامه سعی شده است، اثر ممتد بودن ریل بر روی پل های راه آهن جداسازی شده مورد بررسی قرار گیرد. این موضوع در دو حالت استفاده از سیستم بالاست و نیز سیستم دال بتنی مد نظر قرار گرفته است. این مطالعه به صورت عددی با استفاده از نرم افزار اجزای محدود lusas انجام شده است. همچنین در تحلیل های انجام شده، ، اثر موقعیت قطار که می تواند باعث ایجاد ارتعاشات ناهمگون گردد، نیز لحاظ گردیده است. نتایج حاکی از آن است که در پل های راه آهن جداسازی شده ، ریل ها در صورت استقرار بر روی بالاست، چندان آسیب پذیر نیستند، در حالیکه استقرار آن ها بر روی دال بتنی، سبب می شود که تقاضای لرزه ای شدیدی در حدود 2 برابر ظرفیت بر روی آن ها تحمیل گردد. در ادامه سعی شده است با ارائه راهکاری ساده و در عین حال کارآمد، ضمن بهره مندی از مزایای سیستم جداسازی شده از اثر نامطلوب ناشی از پیوستگی ریل در محل درزها جلوگیری شود.