چکیده: روایت شناسی علمی است که به کلیّت و ساختار متن توجه می کند. این مطالعات در بررسی همه جانبه، پژوهش های معنی شناختی را در کنار پژوهش های زیباشناختی در نظر می گیرد. پیوستگی و تناسب اجزای متن در عرصه ی نقد ادبی رونق فراوانی گرفته است. در این میان، پایان بندی روایت یکی از عناصر روایی است که جهت گیری نوینی به نقد ادبی داده است؛ به ویژه هنگامی که این عنصر روایی در تعامل با سایر عناصر همانند شخصیّت پردازی، گفت وگو و زاویه ی دید در نظر گرفته شود.در مثنوی معنوی پایان بندی های بسیار غریبی جلوه گر است که هربار با طرزی نو بر پژوهنده ی جویای ساختار نمایان گر می شود. این پایان-بندی های منحصر به فرد مولانا را، می توان با توجه به تداعی معانی، طرح، توجه به مخاطب-که در متون دیگر بی سابقه است- و چندآوابودن روایت تبیین کرد. در این پژوهش تلاش شده است ابتدا مفهوم پایان-بندی مورد تأمّل و بررسی قرار گیرد، سپس پایان داستان های هر دفتر با تکیه بر قصّه هایی که برجستگی بیشتری دارند، تحلیل و مورد درنگ واقع شود.