تروریسم و سازمان های تروریستی طی دهه های اخیر خود را به عنوان بازیگرانی تأثیرگذار در صحنه روابط بین الملل مطرح نموده اند. افزایش حملات تروریستی در نقاط مختلف جهان و واکنش دولت ها در برابر این حملات، سبب گردیده موضوع توسل به زور در قبال اقدامات تروریستی به مسئله ای مطرح در محافل حقوقی و سیاسی تبدیل گردد. متعاقب حملات تروریستی 11 سپتامبر 2001 به برج های مرکز تجارت جهانی در نیویورک و اعلام آغاز جنگ علیه تروریسم توسط دولت جورج بوش، مواضع ایالات متحده آمریکا دچار تحولی اساسی از راهبرد بازدارندگی (1990- 1945) و ابهام راهبردی (2001- 1990)، به راهبرد حمله پیش دستانه و جنگ پیشگیرانه گردیده است. طرح اصطلاح محور اهریمنی و کشورهای حامی تروریسم، در مورد کشورهای ایران، عراق و کره شمالی توسط دولت بوش و همچنین تهاجم نظامی آمریکا به افغانستان و عراق با استناد به حق دفاع مشروع، موجب تحول نگرش جامعه بین المللی به سیستم امنیت جمعی و اعتبار و توان سازمان ملل متحد در مدیریت بحران های بین المللی گردیده و قواعد حقوق بین المللی و سیستمی را که از سال 1945 به دنبال تصویب منشور ملل متحد ایجاد شده و کشورها را از تهدید و توسل به زور نامشروع و مداخله در اموری که در صلاحیت داخلی کشورها است، در روابط بین المللی خود منع می کرد را تا حدی کمرنگ نموده است. واژگان کلیدی: تروریسم، توسل به زور، 11 سپتامبر 2001، حمله پیش دستانه، افغانستان، عراق، دفاع مشروع.