قرآن کتاب تربیت انسانهاست. از این رو یکی از اصلی ترین زمینه های پژوهش در قرآن، بررسی رویکرد تربیتی آن است. از آنجا که شیو? بیان آموزه های تربیتی، در اثرپذیری مخاطب نقش اساسی دارد، قرآن کریم شیوه های متنوع بیانی را به کار بسته است. شاخص ترین آنها استفاده از روشهای بلاغی و نیز به کار بردن انواع استدلال می باشد. تعالیم تربیتی قرآن ضمن اینکه از زیبایی های بلاغی اعم از تشبیه، استعاره، مجاز و کنایه برخوردار است، از استدلال و توجه به عقل و منطق مخاطب نیز جدا نشده است و انواع استدلال شامل قیاس، استقراء و تمثیل در آیات تربیتی قابل ملاحظه است. به علاوه در مواردی جنبه استدلالی این آیات، قوی تر از زمینه های بلاغی آن می باشد. شیو? بیان آیات تربیتی نیز، کاملا متناسب با رهنمودهای تربیتی آن است. بنابراین میان روشهای تربیتی قرآن و شیوه های بیان آن، تناسب و هماهنگی قابل توجهی وجود دارد.