این پایان نامه به تجزیه و تحلیل و اجرای امپرومپتوی اُپوس 90 شماره 2 اثر فرانس شوبرت و نوکتورن شماره 4 اثر فرانسیس پولانک می پردازد. فرانس شوبرت به عنوان یکی از مهم ترین آهنگ سازان موسیقی کلاسیک که آثارش علاوه بر در بر داشتن تجربیات بزرگانی چون هایدن، موتسارت و بتهوون، حاوی نوآوری هایی در راستای همین تجربیات در فُرم و هارمونی ست که تأثیر شگرفی بر موسیقی پس از خود گذاشته است. آهنگسازان اواخر قرن 19م. و اوایل قرن 20م. در استیل های گوناگون دست به آزمون های متفاوتی زدند. یکی از این استیل ها نئوکلاسیسیم است که در چندین کشور اروپایی به صورت های متفاوت، ولی شبیه به هم، در آثاری خود را به نمایش گذاشت، از جمله در آثار فرانسیس پولانک. آثار او علاوه بر داشتن ویژگی های نئوکلاسیک در بر دارنده تجربیات آهنگ سازانی چون استراوینسکی و ساتی ست. نوکتورن اثر پولانک، که در این پایان نامه تجزیه و تحلیل می شود، نمونه خوبی از موسیقی قرن 20م. است که با وجود نوآورانگی چندان درگیر ساختارشکنی مفرط مکتب وین نشده است.