«عیّاران» یکی از عناصر ثابت و شکل دهنده به فضای سنّتی داستان های عامیانه هستند که- بدون هیچ تردیدی بخش قابل توجهی از ادبیات فولکلوریک ما را به خود اختصاص داده اند- آنگاه که این گونه از قصه ها و داستان ها علاوه بر دارا بودن مضامین حماسی-شوالیه ای، با ماجراجویی های عاشقانه همراه باشند «رمانس» خوانده می شوند. از آنجا که این دو ویژگی در هم? داستان هایی از این دست ثابت است، در این پایان نامه به طور ویژه مورد توجه قرار گرفته است. لازم به ذکر است که با توجه به اهمیت و نمود بسیار «عیّاران» در این گونه از داستان ها، فصل هایی را به آشنایی با تاریخچه و سیمای ظاهری و باطنی آنها اختصاص داده، به تحلیل کمی و کیفی حضور ایشان در داستان ها پرداختم. در ادامه، داستان «امیرارسلان نامدار» به عنوان معروفترین رمانس عامیان? فارسی معرفی می گردد و اسباب حضور متفاوت جوانمردان در این داستان- که بیانه ای بر ختم داستان های عامیانه به سبب انحطاط عیّاران می باشد- تشریح می گردد. در پایان نیز با بررسی عناصر داستانی امیرارسلان؛ دلایل شهرت، محبوبیت و تمایز آن با سایر داستان های پیش از خود به نمایش گذاشته می شود.