ساختار و فعالیت بسیاری از ارگان ها در اثر دیابت تغییر می کند. تخمدان به عنوان عضو مهمی از سیستم تولید مثلی، ساختار آن تحت تاثیر دیابت قرار می گیرد. برخی از گیاهان با اثر آنتی دیابتی، ممکن است اثرات سوء دیابت ملیتوس را در تخمدان کاهش دهند. آلوئه ورا اثرات هیپوگلایسمیک دارد. بنابراین در مطالعه ی حاضر اثرات محافظتی این گیاه بر روی ساختار تخمدان بررسی شده است. در این مطالعه تعداد 45 سر موش های صحرایی ماده بالغ به شکل تصادفی به 9 گروه تقسیم بندی شدند. گروه شاهد که هیچ گونه دارویی دریافت نکرد، موش های سالم دریافت کننده آلوئه ورا (mg/kg 300 روزانه، خوراکی)، موش های دیابتی (با داروی استرپتوزوسین mg/kg45، در صورتی که قند خون بالاتر از mg/dl 250 بود، دیابتی محسوب می شدند)، موش های دیابتی دریافت کننده آلوئه ورا (mg/kg 300 روزانه، خوراکی). از تمامی گروه های فوق، در 2 زمان 4 هفته و 8 هفته پس از دیابتی شدن نمونه گیری به عمل آمد. علاوه بر این، یک گروه نیز گروه درمانی در نظر گرفته شده که موش های دیابتی بودند، که 4 هفته پس از دیابتی شدن، به مدت 4 هفته آلوئه ورا دریافت نمودند. پس از طی دوره آزمایش، ابتدا وزن و قند خون موش ها اندازه گیری، سپس آسان کشی و تخمدان آن ها جدا گردید. از نمونه های تخمدان راست برش هایی به ضخامت 5 تا 6 میکرومتر تهیه و به روش معمول تهیه مقاطع بافتی، بلوک گیری و با روش های هماتوکسیلین- ائوزین و pas رنگ آمیزی شدند. نمونه های تخمدان چپ نیز جهت انجام آزمایش کاسپاز جدا گردیدند. به دنبال ایجاد دیابت، تعداد فولیکول های آغازین، اولیه، ثانویه و ثالثیه به شکل معنی داری کاهش پیدا کرده (05/0p<) و فولیکول های آترزی در تخمدان های دیابتی در مقایسه با گروه کنترل به شکل معنی داری افزایش پیدا کردند (0001/0p<). همچنین قطر فولیکول های ثانویه و ثالثیه به شکل معنی داری در موش-های صحرایی دیابتی کاهش یافتند (05/0p<). در موش های صحرایی دیابتی، ساختار تخمدان به وسیله ژل آلوئه ورا محافظت شد و تعداد و قطر فولیکول های ثانویه و ثالثیه به شکل معنی داری افزایش پیدا کردند (05/0p<). همچنین ژل آلوئه ورا موجب کاهش قند خون، افزایش وزن موش های صحرایی و افزایش وزن تخمدان، نسبت به موش های دیابتی گردید. از طرفی میزان کاسپاز3 در تخمدان موش های صحرایی دیابتی، نسبت به گروه شاهد، افزایش معنی داری داشته (0001/0p<)، اما به دنبال مصرف آلوئه ورا در موش های دیابتی، کاهش یافته اما این کاهش در انتهای هفته هشتم معنی دار بوده است (006/0p=). این نتایج نشان داد که اگر آلوئه ورا به عنوان یک داروی هیپوگلایسمیک در بیماری دیابت استفاده شود، ممکن است بتواند اثرات سودمند و محافظتی بر روی بافت تخمدان و روند فولیکولوژنز داشته باشد

نورونها و سلولهای گلیال سیستم عصبی مرکزی در بزرگ سالان از سلولهای نیایی و پیش ساز درونزاد تولید میشوند. این سلولهای پیش ساز میتوانند در پاسخ به جراحات فعال شوند ولی تواناییشان برای تکثیر، مهاجرت، تمایز و بقا به منظور جایگزینی سلولهای ازدست رفته و بازگرداندن آن ها به عملکرد طبیعی ناکافی هست. تحریک سلولهای پیش ساز برای پاسخ دهی توسط فاکتورهای خارجی یک راهکار مفید برای درمان جراحات سیستم عصبی مرکزی و آسیبهای سلولهای عصبی و اختلال در میلین سازی میباشد. تحقیقات گذشته نشان میدهد که رهاسازی فاکتور مهارکننده لوسمی در ناحیه تحت بطنی باعث تحریک خودنوزایی سلولهای بنیادی نیایی و تمایز آن ها به سلول¬های پیش ساز گلیال پارانشیمی میشود. در مطالعات قبلی بیان lif و اثرات آن محدود به سلولهای بنیادی عصبی ناحیه تحت بطنی بوده است. در مطالعه حاضر موشهای صحرایی ترانسژنیک با بیان بالای lif تحت تأثیر پروموتور نستین در سلولهای بنیادی عصبی ناحیه تحت بطنی و شکنج دندانهدار هیپوکامپ تولید شد. در این مطالعه مشاهده شد که بیان بالای فاکتور مهارکننده لوسمی در هیپوکامپ همراه با افزایش سطح ژن های شاخص سلولهای بنیادی عصبی شامل vimentin و neurod2 بود. افزایش سلولهایegfp مثبت و سلولهای پیش ساز الیگودندروسیت در هیپوکامپ موشهای ترانسزنیک نشاندهنده تکثیر سلولهای پیش ساز الیگودندروسیت در هیپوکامپ می باشد. اثرات مفید lif بر روی سلول¬های بنیادی عصبی و بقا نورونها نشان دهنده اثر محافظتی lif می باشد که می توان امید داشت این ترکیب در درمان اختلالات میلین سازی و جراحات عصبی به کار برده شود.

بیماری های وابسته به تخریب میلین در ماده سفید مغز یکی از فراوان ترین بیماری های سیستم عصبی مرکزی می باشند. افزایش تکثیر سلول های پیش ساز الیگودندروسیتی از طریق جای گزینی سلول های بنیادی یا تحریک درون زاد آن ها به واسطه فاکتورهای نوروتروپ یکی از روش های کارآمد درمانی در آینده می باشد. فاکتور مهارکننده لوسمی (lif) یک سیتوکین نوروتروپیک می باشد، که در شرایط درون و برون تنی سبب تکثیر و حفظ خاصیت چندقوه-زایی سلول های بنیادی عصبی و جای گزینی محدود سلول های آسیب دیده می شود و بر توانایی سلول های الیگودندروسیت در بیوسنتز میلین تأثیر دارد. با این حال به دلیل محدودیت-هایی چون روش تزریق پیچیده در مغز، عدم توزیع مناسب در بخش های آسیب دیده، موثرنبودن تزریق محیطی به دلیل عدم امکان عبور آن ها از سد خونی مغزی و یا هضم با پروتئازهای سرم، شناسایی مکانیسم های مولکولی کامل این ترکیبات به ویژه در بخش های آسیب دیده به منظور استفاده بالینی محدود می باشد. در مطالعه حاضر به منظور ارزیابی بیان اختصاصی پروتئین lif در سلول های عصبی بنیادی بر تکثیر و تعداد سلول های الیگودندروسیت جسم پینه ای و نیز تغییرات بیان ژن های موثر در بیوسنتز میلین، مدل موش ترانس ژن با بیان بالای lif تحت پروموتور ژن نستین و با استفاده از روش انتقال ژن به-واسطه بیضه (tmgt) تولید گردید. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد، که بیان اختصاصی بالای lif تحت پروموتور نستین در موش های صحرایی ترانس ژنیک همراه با افزایش تعداد سلول های الیگودندروسیت در ساختار جسم پینه ای، افزایش رونویسی ژن های مرتبط با سنتز میلین شامل mbp و plp و افزایش ضخامت میلین در اطراف اکسون های این ناحیه بود. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد، که بیان اختصاصی بالای lif در سلول های بنیادی عصبی اثرات مطلوبی بر شاخص های بیوسنتز میلین در جسم پینه ای داشته و می توان از این روش در آینده به منظور درمان اختلالات عصبی توأم با تخریب میلین استفاده نمود.

ساختار و فعالیت بسیاری از ارگان ها در اثر دیابت تغییر می کند. دو غده پانکراس و فوق کلیه به عنوان اعضای مهمی از سیستم درون ریز تحت تاثیر دیابت قرار می گیرند. گیاه آلوئه ورا دارای اثرات هیپوگلیسمیک بوده و ممکن است اثرات سوء دیابت ملیتوس را در غدد پانکراس و فوق کلیه کاهش دهد. در پژوهش حاضر اثرات محافظتی این گیاه بر ساختار غدد پانکراس و فوق کلیه بررسی شده است. بدین منظور تعداد 60 سر موش صحرایی نر بالغ به شکل تصادفی به 5 گروه 6 تایی تقسیم شدند: 1- گروه شاهد که هیچ گونه درمانی دریافت نکردند، 2- گروه موش های دیابتی (با داروی استرپتوزوتوسین mg/kg 65 ، قند خون بالاتر از mg/dl 250، دیابتی محسوب می شدند)، 3- گروه موش های دیابتی دریافت کننده آلوئه ورا (mg/kg 400 روزانه، خوراکی)، 4- گروه موش های دیابتی دریافت-کننده انسولین (10 واحد به ازای هر موش، روزانه)، 5- گروه موش های سالم دریافت کننده آلوئه ورا (mg/kg 400 روزانه، خوراکی). از تمامی گروه های فوق، در دو زمان 15 و 30 روز پس از دیابتی شدن نمونه گیری به عمل آمد. پس از طی دوره آزمایش، ابتدا وزن و قند خون موش ها اندازه گیری، سپس آسان کشی و غدد پانکراس و فوق کلیه جدا گردید. از نمونه های پانکراس و غده فوق کلیه راست به روش معمول تهیه مقاطع بافتی، برش هایی به ضخامت 5 تا 6 میکرومتر تهیه و با روش های هماتوکسیلین- ائوزین و آلدهید فوشین رنگ آمیزی شدند. به دنبال ایجاد دیابت تعداد، قطر کوچک و بزرگ جزایر لانگرهانس پانکراس به شکل معنی داری کاهش پیدا کردند (05/0?p). تعداد سلول های بتا جزایر لانگرهانس نیز به شکل معنی داری در موش های صحرایی دیابتی کاهش یافت (001/0=p). در موش های صحرایی دیابتی دریافت کننده ژل آلوئه ورا و انسولین قطر بزرگ جزایر لانگرهانس و تعداد سلول های بتا این جزایر به شکل معنی داری افزایش پیدا کردند (05/0?p). در غده فوق کلیه موش های صحرایی دیابتی، ضخامت لایه فاسیکولاتا افزایش معنی داری نسبت به گروه کنترل پیدا کرده بود (05/0?p). همچنین اندازه سلول-های اسفنجی ناحیه فاسیکولاتا به شکل معنی داری در موش های صحرایی دیابتی افزایش یافته بود (05/0?p). متعاقب تجویز آلوئه ورا و انسولین در موش های صحرایی دیابتی ضخامت لایه فاسیکولاتا به شکل معنی داری کاهش یافته است (05/0?p). علاوه بر این، ژل آلوئه ورا موجب کاهش قند خون و افزایش وزن موش های صحرایی دیابتی گردید. این نتایج نشان داد که اگر آلوئه ورا به عنوان یک داروی هیپوگلیسمیک استفاده شود، می تواند اثرات سودمند و محافظتی بر روی بافت غدد پانکراس و فوق کلیه داشته باشد.