با وجود گذشت قرون متمادی ، زبان فارسی هم چنان صلابت و اصالت خود را به شکلی پویا حفظ کرده است که دلیل آن چیزی نیست مگر غنی بودن این زبان چه از جهت لفظ و چه از جهت محتوا. همین امر باعث شده است که در سال های اخیر، شاعران معاصر ایران زمین در سرودن اشعار در فرم و محتوای جدید که به شعر نو معروف شده است هنوز هم به استفاده از مصادیق کهن زبان فارسی چه از نظر واژگان و چه از نظر محتوا اقبال نشان داده و آرکائیسم یا همان باستان گرایی به یکی از مشخصات بارز شعر آنان تبدیل شود. از بین شاعران معاصر، مهدی اخوان ثالث، احمد شاملو و محمدرضا شفیعی کدکنی از این حیث، نمود بیشتری یافته اند و باستان گرایی را به عنوان محملی برای ایجاد فخامت و شیوایی زبان خویش برگزیدند و به کار بردند. باستان گرایی واژگانی و نحوی در شعر هر کدام از شاعران فوق الذکر جایگاه خاصی دارد که در این تحقیق، با بررسی آثار آنها به تأثیر واژه یا نحو کهن در شعر آنان پرداخته و با مقایسه ی آنان دریافته ایم که هر یک چه مقدار و تحت تأثیر کدام یک از انواع باستان گرایی قرار گرفته اند. ضمن آن که جایگاه و اهمیت باستان گرایی در شعر معاصر نیز مورد بررسی و مداقه قرار گرفته است. بی شک می توان اخوان ثالث را سرآمد شاعران مورد نظر در این خصوص دانست و پس از آن نیز به ترتیب احمد شاملو و شفیعی کدکنی قرار می گیرند