گسترش سریع شهرها در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم و استفاده بی رویه انرژی به تبع آن، شهرها را با مسئله ای به نام بحران انرژی مواجه ساخته است که خطر اصلی آن فقدان منابع انرژی تجدیدناپذیر در آینده می باشد. در این میان حمل و نقل یکی از پر مصرف ترین بخش های مصرف انرژی به خصوص انرژی های تجدید نا پذیر است. تکیه بر تکنولوژی های جدید و استفاده از انرژی های نو اگرچه می توانند موثر باشد به تنهایی نمی تواند مثمر ثمر واقع شود و مجموعی از تغییرات برای ایجاد تغییر الگوی شهرها برای کاهش استفاده از ماشین ضروری می نماید. هدف این پژوهش یافتن ارتباط بین حمل ونقل و کاربری زمین و میزان مصرف انرژی می باشد. در راستای هدف پژوهش، مطالعات جامعی در ادبیات جهانی به منظور یافتن این ارتباط انجام گرفته است و یافته های آن در نمونه موردی داخلی مورد پژوهش قرار گرفته است. نمونه مورد مطالعه شهر تهران به سبب ویژگی های منحصر به فرد آن، وجود مناطق مختلف با ویژگی های کاربری متفاوت که امکان مقایسه را فراهم می کند، می باشد. برای بدست آوردن این ارتباط از تحلیل های آماری و امکانات نرم افزاری spss (رگرسیون تک متغیره و چند متغیره) استفاده شده است. نتایج حاکی از آن است که تراکم مسکونی، اختلاط کاربری، تعادل اشتغال/کاربری، دسترسی با حمل و نقل، دسترسی به حمل و نقل، و تعداد تقاطع های چهار راهی، مولفه های حمل و نقل و کاربری، با کیلومتر سفر و همچنین نوع حمل و نقل عمومی و در نتیجه با میزان مصرف انرژی ارتباط دارند.