در نواحی شهری، تقاضا برای اتوبوس به صورت غیر یکنواخت در مکان و زمان توزیع شده است. معمولا به دلیل، محدودیت های اقتصادی و محدودیت در منابع اجتماعی، اتصال همه جفت مبدا-مقصدها به یکدیگر توسط مسیرهای اتوبوس رانی کاری غیرعملی، می باشد. در چنین مواردی، استفاده از یک شبکه اتوبوس رانی با قابلیت دسترسی و تحرک محدود، که متشکل از چند مسیر و تعدادی مرکزجابجایی است، در خدمت دهی به تقاضاها مفید می باشد. در پژوهش های پیشین، روش های متعددی برای حل مساله زمان بندی شبکه اتوبوس رانی، پیشنهاد شده اند. هدف اصلی در روش های قبلی را می توان، در یافتن مقدار بهینه سرفاصله زمانی و زمان توقف و در نتیجه کمینه شدن هزینه کل سامانه، خلاصه کرد. در این پژوهش، یک مدل و توابع هزینه جدید، مرتبط با مساله زمان بندی اتوبوس در شبکه حمل و نقل شهری، برای هر دو حالت فرآیند ورود قطعی و غیرقطعی، پیشنهاد شده اند و برای هر کدام از آن ها یک مدل رایانه ای طراحی گشته است. مدل جدید بر روی یک شبکه اتوبوس رانی مصنوعی، اعمال شده است تا کارایی آن امتحان گردد. نتیجه نشان می دهد که مدل الگوریتم ژنتیک چندهدفه، وقتی که از عملگرهای مخصوص مساله، مانند؛ تولیدکننده سرفاصله زمانی، پیوند سرفاصله زمانی و جهش سرفاصله زمانی استفاده می کند، می تواند به سرعت حل بهینه را بیابد. همچنین نشان داده می شود که حتی اگر مدل الگوریتم ژنتیک چندهدفه با عملگرهای رایج خودش نیز بکار گرفته شود، می تواند پاسخ خوبی را بیابد.