پژوهش های نشانه شناختی و نمادین در افسانه ها، راه های تازه ای برای تحقیقات ادبی و اسطوره شناسی می گشاید. نشانه ها در افسانه ها معمولاً همان نمادها دانسته می شوند؛ زیرا در افسانه ها نشانه های شخصی را نمی توان سراغ کرد. افسانه های مازندران نشانه هایی دارد که گاه همانند افسانه های دیگر است و گاه ویژه ی خود این سرزمین به شمار می رود؛ برای نمونه: عناصر طبیعی آن چون گیاهان و حیوانات، به گونه ای بومی آن جا به شمار می روند. گاهی نیز در اندیشه های آنان طنزهایی به چشم می خورد که نشانه ی بی اعتباری برخی از باورها و شخصیّت های خارق العاده است. نتایج پژوهش، بیان گر آن است که با کمک نشانه شناسی، می توانیم به تحلیل واژگان و کلماتی بپردازیم که گاهی مفاهیم و معنای اصلی در آن ها پنهان شده و خوانندگان و افسانه پردازان بدون توجّه به این معانی، آن ها را روایت می کنند. گاهی این نشانه ها، مسائل اجتماعی را به تصویر می کشند و دارای بن مایه های اساطیری نیز می باشند. این پژوهش به معرّفی و شناخت هر چه بیش تر افسانه های مازندران با تکیّه بر عناصر و مولّفه های نشانه شناسی می پردازد. در این رساله، به شرح نشانه ها و تأثیر آن ها در ساختار افسانه و همین طور تأثیر آن ها بر افکار، اندیشه ها و تخیّلات اقوام گذشته پرداخته شده است.